Τα σύννεφα μαζεύονται: καιρός να βγει η Ν.Δ. από τη σκιά

Του Βασιλειου Μαρκεζινη*

Είναι γεγονός ότι οι Ελληνες σήμερα αισθάνονται θυμωμένοι, προδομένοι, βυθισμένοι στη σύγχυση και στη θλίψη: δικαίως, μια και έχουν απογοητευθεί από τους περισσότερους πολιτικούς όλων των χρωμάτων, οι οποίοι χρησιμοποιούν μεν επιδέξια τις λέξεις, αλλά κρατούν όλες τους τις δυνάμεις για να μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλον, ξεκινώντας, κατά προτίμηση, από τους αρχηγούς τους. Ακόμη και το κυβερνών κόμμα -και, μάλιστα, παρά το γεγονός ότι πρόσφατα διόρισε δύο εφαρμοστές της εσωκομματικής πειθαρχίας- έχει μολυνθεί από την ασθένεια της εσωκομματικής αντιζηλίας.
Εντούτοις, σήμερα -δεδομένων, ιδίως, των αποτελεσμάτων των δύο πρόσφατων ψηφοφοριών- θα έπρεπε και τα δύο κόμματα να έχουν πλέον ανοσοποιηθεί απέναντι σε αυτή την ασθένεια. Ειδικότερα, πριν από έξι μόλις μήνες, ο κ. Παπανδρέου κατατρόπωσε τον πολιτικό αντίπαλό του, ενώ η υπόσχεση του κ. Σαμαρά ότι θα φέρει «το νέο» στο κόμμα του ενέπνευσε περισσότερους νεοδημοκράτες από ποτέ άλλοτε να βγουν και να ψηφίσουν για την εκλογή νέου αρχηγού.

Αμεσα συνδεδεμένη με τα δύο αυτά γεγονότα είναι η

Ύστατη προσπάθεια κυβερνητικής τρομοκρατίας , διαφημίζοντας πως δεν υπάρχει φυγή από την «κηδεμονία» του ΔΝΤ

Ύστατη προσπάθεια κυβερνητικής τρομοκρατίας, από το ίδιο το στόμα του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος αφού αδιαφόρησε για το Ελληνικό κοινοβούλιο (δεν ενημέρωσε ούτε το ίδιο το κόμμα του για την απόφαση εισόδου του ΔΝΤ στη χώρα), τώρα επιχειρεί να επιβληθεί(!) δια της τρομοκράτησης των πολιτών, λέγοντας ξεκάθαρα πως δεν πρόκειται καμία μορφή αντίδρασης να διώξει τους οικονομικούς κατακτητές της χώρας από εδώ, μέχρις ότου «η κυβέρνησή του» τελειώσει το έργο της… ποιο έργο εννοούσε όμως;

Το έργο ξεπουλήματος των πάντων, το έργο των μυστικών διαβουλεύσεων και της αιφνίδιας εμφάνισης τετελεσμένων στον λαό;


Γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου προχώρησε όμως