ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΔΗΜ. ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΥ

-Στρατηγέ, ο Έρογλου ήταν ο νικητής των πρόσφατων ψευδοεκλογών. Πιστεύετε ότι αυτό θα επηρεάσει καθόλου την εξέλιξη των συνομιλιών; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει συμφωνία για τη “συμφωνημένη βάση” της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες δίνουν αναφορά στην Ιστορία και συνεπώς έχουν το βάρος της ευθύνης. Επομένως, χωρίς να θέλω να σνομπάρω κανένα πολιτικό ηγέτη, παρακολουθώντας χρόνια την πορεία του Κυπριακού προβλήματος και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έχουν κοντόφθαλμη πολιτική και δεν βλέπουν στο βάθος, σε αντίθεση με τους Τούρκους.
Το παιχνίδι που παίχθηκε μεταξύ Ταλάτ-Έρογλου εξυπηρετεί σε τελική ανάλυση την Τουρκία. Ενώ θεωρητικά στήριζαν τον «καλό» Ταλάτ, στον οποίον η κυπριακή κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την ελληνική, είχαν κάνει τρομακτικές παραχωρήσεις, στην ουσία στήριζαν τον «σκληρό» Έρογλου ο οποίος τις θεωρούσε «μειωτικές» για την τ/κ πλευρά. Τώρα αυτός θα τις τσιμεντώσει και θα ζητήσει ακόμη περισσότερα. Είναι αυτό που είπε και ο Θουκυδίδης: «Άμα υποχωρείς, ο άλλος δεν σταματάει, συνεχίζει». Επομένως, αυτό που επιχειρεί η Τουρκία, ενώ το 1974 αρχικά δήλωνε ότι είχε λύσει το Κυπριακό, τώρα δηλώνει ότι επιθυμεί μια δήθεν ειρηνική λύση, ούτως ώστε να μεταφέρει σε πολιτικό επίπεδο, το στρατιωτικό της έγκλημα με την υπογραφή τη δίκη μας. Έτσι, θα είναι νικήτρια 100%. Το παιχνίδι μία ο Ταλάτ και μία ο Έρογλου είναι μέρος των παιχνιδιών της μικρής σκακιέρας, εξυπηρετώντας τον βασικό αυτό στόχο της Τουρκίας.
Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνει η Τουρκία με τους Ταλάτ και Έρογλου, αλλά αν εμείς με την πολιτική που ακολουθούμε, εξυπηρετούμε την πολιτική της Τουρκίας. Δηλαδή αν θα υπογράψουμε με τη θέληση μας, τα τετελεσμένα της εισβολής του 1974. Θα υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από αυτήν για την Τουρκία; Τί κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Αντίσταση. Και η αντίσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα μπορεί να είναι χωρίς όπλα όπως την αντίσταση του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2004 ή ενόπλως όπως στην Παλαιστίνη. Ανάλογα με την περίσταση, διαλέγεις και τον προσφορότερο τρόπο αντίστασης, που μπορεί καμιά φορά να είναι και τα δύο. Αν δεν κάνεις καθόλου αντίσταση, ο άλλος θα σε απογυμνώσει. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν γίνεται καμία αντίσταση. Και απορώ γιατί αυτό το πολύ απλό πράγμα δεν μπορεί να το καταλάβει ούτε η κυπριακή, ούτε η ελληνική κυβέρνηση.
Για παράδειγμα, τί έχουνε βρει δηλαδή εκεί στα γεύματα στην Πράσινη Γραμμή, Έρογλου και Χριστόφιας; Ότι η κυπριακή κυβέρνηση θα δώσει ότι να ‘ναι για να τελειώσει αυτή η ιστορία; Το πρόβλημα εδώ είναι πρόβλημα ηθικής διάστασης της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Δεν έχω τίποτα φυσικά ούτε με τον κ. Χριστόφια, ούτε με τον κ. Παπανδρέου. Έχω όμως πάρα πολλά με την πολιτική τους κατεύθυνση. Η πολιτική που ακολουθούν είναι δυστυχώς, πολιτική αυτοκτονίας. Είναι πολιτική παραχωρήσεων ελληνικών δικαιωμάτων, ελληνικών πεπρωμένων στον αντίπαλο. Η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν καμιά παραχώρηση εδάφους ο ένας στον άλλον για να συμφιλιωθούν; Κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε λόγος πλέον να συγκρούονται. Έχουμε εμείς τίποτα με τον τουρκικό λαό; Απολύτως τίποτα. Η Τουρκία όμως κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο και ο Νταβούτογλου λεει αυτό που διδάσκονται στην Τουρκία από μικρά παιδιά: ότι ο εχθρός μας είναι η Κύπρος και το Αιγαίο. Αυτά είναι τα μεγάλα εμπόδια για τον Νταβούντογλου για τη νέα Τουρκική, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κι αυτά τα δύο εμπόδια, πάμε εμείς να του τα δώσουμε με την παραχώρηση δικαιωμάτων και εδαφών δικών μας, αμαχητί! Αυτό αγγίζει τα όρια της εθνικής παραφροσύνης ή ακόμα ίσως και τα όρια της προδοσίας. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Δεν πιστεύω φυσικά πως οι κ. Χριστόφιας και Παπανδρέου είναι εχθροί της Ελλάδος, αλλά πιστεύω πως έχουν κοντόφθαλμη πολιτική. Δεν μπορούν να δουν ότι αυτή η συμπεριφορά τους, με τις αγκαλιές και τα φιλιά, τους χορούς, τα ζεϊμπέκικα, τις κουμπαριές και τις συντροφιές, αποτελεί στην ουσία παραχώρηση προς τον αντίπαλο.
Λένε ότι μας πιέζουν. Φυσικά μας πιέζουν αφού η Αμερική θέλει να κλείσει το θέμα. Δεν θέλει να έχει εστία αναφλέξεως στο νησί. Εστία αναφλέξεως δεν θα υπάρχει όταν λυθεί δίκαια το πρόβλημα ή όταν λυθεί μονομερώς. Αυτή λοιπόν η λύση την οποία όλοι επιδιώκουνε είναι να λυθεί μονομερώς υπέρ της Τουρκίας και εμείς να είμεθα δορυφόροι, ένα κράτος-παρίας στο οποίο θα βγάζουν λεφτά κάποιοι ξενοδόχοι, εργοστασιάρχες κλπ. Θα είναι δηλαδή μια «ελευθερία του δούλου». Αυτό ξεκίνησε από τις άθλιες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, για τις οποίες ο Κάλαχαν είπε ότι είναι ένας ζουρλομανδύας, που έφεραν τα γεγονότα του 1963 και αυτά με τη σειρά τους τα γεγονότα του 1967 τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα με την προβοκάτσια της Κοφίνου, να διώξουν την ελληνική μεραρχία από το νησί, ενώ ταυτόχρονα έρχονταν ανεμπόδιστα στρατιωτικά τμήματα με ελικόπτερα και πλοία από την Τουρκία. Και τέλος, η Χούντα έκλεισε το έγκλημα το οποίο άνοιξε από το 1967 με το έγκλημα του Ιουλίου το 1974.
Είπε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, πέρσι αν θυμάμαι καλά, γιατί ζητάμε τα ρέστα από την Τουρκία αφού έπρεπε να τα ζητάμε από την Χούντα των Αθηνών. Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Όλοι ξέρουμε ότι η Χούντα των Αθηνών έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους να εισβάλουνε. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη του εγκλήματος της Τουρκίας! Ουσιαστικά δηλαδή, ο κ. Χριστόφιας έδωσε συγχωροχάρτι στην εισβολή της Τουρκίας. Έλεος! Είναι λάθος πολιτικό! Κι εγώ τα έχω με την Χούντα των Αθηνών. Ακόμα πιστεύω ότι έγινε με μόνο στόχο να φέρει την καταστροφή στην Κύπρο και την κατακρίνω απόλυτα. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορώ να πω ότι αφού έκανε ένα έγκλημα, θα δώσω συγχωροχάρτι στους Τούρκους.
-Στρατηγέ, πώς κρίνετε την βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση με βάση το μοντέλο αυτό;
Εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ψέμα και για να το καλύψουμε, το αποδίδουμε στις Συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς (1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (1979). Αυτές οι Συμφωνίες όμως δεν περιείχαν την έννοια της διζωνικότητας που σήμερα επικαλούμαστε. Ο Βάσος Λυσσαρίδης, μία μεγάλη μορφή του κυπριακού αγώνα, είχε πει ότι τον ενδιαφέρει η ουσία και όχι το όνομα. Η συμφωνία Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας από την αρχή είναι λάθος διότι έχουμε ένα κεντρικό κράτος ανύπαρκτο, ένα κράτος των τριών δικαστών. Είναι ένα τόσο αισχρό προτεκτοράτο που δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία. Οι Κύπριοι θα ζουν σε ένα «δουλικό καθεστώς», στο οποίο, εφόσον τους επιτρέπει η Τουρκία θα μπορούν να ερωτεύονται, να κάνουν οικονομίες, να χτίζουν σπίτια και ξενοδοχεία. Αυτή είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Είναι ένα λάθος, το οποίο υιοθετήσαμε.
Διαβάζοντας το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου, Κώστα Βενιζέλου, Νίκου Μελέτη “Σχέδιο Ανάν: Το Μυστικό Παζάρι”, ο Τάσσος Παπαδόπουλος για παράδειγμα δεν τον ενδιέφερε η ονομασία αλλά η ουσία. Η ουσία αυτή ήταν να υπάρχει ένα κεντρικό κράτος, του οποίου η ηγεσία του να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, από όλους τους κατοίκους της νήσου. Αυτοί φυσικά είναι οι γηγενείς κάτοικοι του νησιού, και όχι οι «κάτοικοι» που μας ήρθαν από την Ανατολή. Τότε στο Δημοψήφισμα το 2004, για παράδειγμα, ψηφίσανε και Τούρκοι έποικοι. Ο εποικισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εμείς δυστυχώς έχουμε αποδεχθεί. Είναι ακριβώς ότι έγινε και στην Αλεξανδρέττα. Εκεί υπήρχε απλά μια μικρή τουρκική μειονότητα. Όταν φύγανε οι Γάλλοι, μπήκε ο τουρκικός στρατός και η Τουρκία έφερνε συνεχώς Τούρκους έποικους, με αποτέλεσμα όταν έγινε δημοψήφισμα, η τουρκική μειονότητα ήταν πλέον η πλειοψηφία και η Αλεξανδρέττα έγινε επαρχία της Τουρκίας.
Η Κύπρος μαζί με την Ελλάδα είναι ένα δίδυμο ασπίδας για την ελευθερία της Δύσης και όχι μόνο για την δική τους ελευθερία. Έρχεται τώρα η Τουρκία και μας λεει ότι κάτω από τη σκέπη τη δική τους θα περνάμε καλά. «Ευχαριστούμε πολύ για το δώρο σας». Επομένως, είναι τελείως λανθασμένη η πολιτική αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ειδικά με την έννοια που της δίνουμε αυτή τη στιγμή με μία ανύπαρκτη κεντρική κυβέρνηση. Αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά κι ούτε βιώσιμα. Όπως δεν ήταν βιώσιμη η Συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου, που ήταν απείρως καλύτερη από αυτό το αίσχος που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα, και καταστράφηκε μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το νέο έκτρωμα θα είναι μια διαρκής δουλεία, την οποία οι Τούρκοι επιδιώκουν με την ψήφο τη δική μας. Είναι έγκλημα, πώς αλλιώς να το πούμε;

-Πώς κρίνετε τις παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια, όσον αφορά την εκ περιτροπής προεδρία με την σταθμισμένη ψήφο των Ελληνοκυπρίων και την παραμονή των 50.000 Τούρκων εποίκων;
Μου κάνει εντύπωση πως ο κ. Χριστόφιας, ένας έμπειρος πολιτικός και με γνώση του Κυπριακού προβλήματος, πραγματοποίησε αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο στόχος του. Θέλω να πιστεύω πως αυτές τις παραχωρήσεις ο κ. Χριστόφιας τις έκανε για να δείξει καλή διάθεση. Αλλά είναι ηγέτης ενός κράτους. Όταν πραγματοποιεί τέτοιες παραχωρήσεις, τότε ο άλλος τις πιστώνεται. Σ’ ένα συνέδριο στην Έδεσσα τον Αύγουστο του 2008, 10 μέρες πριν αρχίσουν οι συνομιλίες, έλεγε τα ίδια πράγματα. Δηλαδή πριν καλά-καλά αρχίσουμε, να κάνουμε παραχωρήσεις; Πού είναι ο στόχος;
Εγώ απλά είμαι ένας παρατηρητής. Δεν έχω δικαίωμα να ελέγξω τον κ. Χριστόφια, δεν είμαι πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχω δικαίωμα όμως να τον κρίνω ως Έλλην. Εκτός κι αν δεν σκέπτεται ότι είναι Έλλην ο κ. Χριστόφιας. Πιστεύω ότι το σκέπτεται και θέλει να είναι Έλλην, με την έννοια της ελληνικής συνεργασίας. Δυστυχώς έχουμε κι αυτό το φαινόμενο.
Ο κ. Χριστόφιας άρχισε τις συνομιλίες προτείνοντας εκ περιτροπής προεδρία και παραμονή 50.000 Τούρκων εποίκων χωρίς να ρωτήσει και να ενημερώσει κανέναν. Δεν είναι θέμα μαγκιάς ή εξυπνάδας. Είναι θέμα στοιχειώδους κανόνων συζητήσεως. Τί να κάνουμε; Αντίσταση! Να μπορεί να συλλάβει ο κ. Χριστόφιας αυτό που επιθυμεί ο κυπριακός λαός. Όπως αφουγκράστηκε τον λαό ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004. Ξέρει ο ηγέτης περισσότερο ποιό είναι το καλό ενός λαού και δεν ξέρει ο ίδιος ο λαός; Δηλαδή ο λαός που απορρίπτει αυτές τις προτάσεις είναι τρελλός και θέλει την καταστροφή του; Θέλει ο άλλος να του πάρει το σπίτι; Γιατί δεν ρωτάει τον ίδιο τον κυπριακό λαό αν το θέλει; Γιατί δεν τον ρώτησε όταν ζήτησε την ψήφο του στις προεδρικές εκλογές; Όταν τον στήριξε η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ, γιατί δεν τους ανέφερε τις προθέσεις του; Ο κ. Χριστόφιας ενεργεί αντιδημοκρατικά και αντίθετα με την εντολή την οποία πήρανε από τον λαό.
Για παράδειγμα, η σταθμισμένη ψήφος τί είναι; Δίνει το δικαίωμα σε μία μειονότητα να αποφασίζει για την πλειοψηφία. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι αντιδημοκρατικό, έρχεται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο, ακόμη και το Δίκαιο του διαβόλου! Ναι, επιθυμούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Αλλά εδώ, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε δύο ανθρώπους ότι είναι ερωτευμένοι, τη στιγμή που δεν υπάρχει η στοιχειώδες συνεννόηση. Και δυστυχώς το σχέδιο εξαρτάται από αυτό τον «έρωτα». Δηλαδή εδράζεται σε υποθέσεις του μέλλοντος. Ότι θα είναι «καλοί» οι Τ/κ και θα είναι «καλή» η Τουρκία και θα περάσουμε «πολύ καλά».
Το 1956, Ισραηλινός απεσταλμένος, είχε πει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν το θάρρος να πουν στον ελληνικό και κυπριακό λαό ότι εγκαταλείπουν την υπόθεση διότι θα αποδεικνυόταν πόσο αδύναμες και αισχρές κυβερνήσεις ήταν. Και γι’ αυτό ο απεσταλμένος είπε ότι το πρόβλημα θα το έλυνε μία χούντα. Κι έτσι φέρανε τη Χούντα για να «λύσει» το πρόβλημα της Κύπρου, η οποία είχε στόχο την υποδούλωση της Κύπρου. Όταν έρχεται τώρα ο κ. Χριστόφιας, που πραγματοποιεί ότι η Χούντα θα ήθελε, τότε έλεος! Όχι μόνο δεν εκπροσωπεί τον μέσο Κύπριο πολίτη, αλλά δεν εκπροσωπεί και την πολιτική για την οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται, δηλαδή την δημοκρατική πολιτική. Προσπαθεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο, το οποίο η ίδια η Χούντα ήθελε! Ακόμα και όταν έγινε η Διάσκεψη στην Γενεύη, 8-12 Αυγούστου το 1974, στην οποία ήτανε ο ΥΠΕΞ κ. Μαύρος, ο κ. Κληρίδης, ο κ. Ντενκτάς και ο ΥΠΕΞ κ. Γκιουνές. Τότε ο Γκιουνές ήθελε να υπογράψουμε, με λίγα λόγια, το Σχέδιο Ανάν! Τους έλεγε, «υπογράψτε το και τελειώνουμε».
Ο Αλί Μπιράντ, στο βιβλίο του “Απόβαση-Απόφαση”, γράφει το εξής: Ο Γκιουνές είχε πάρει εντολή από τον Ετζεβίτ να πιέζει σε τέτοιο σημείο ούτως ώστε να διαλυθεί η Διάσκεψη, αλλά να διαλυθεί με ευθύνη των Ελλήνων. Να ζητά συνεχώς περισσότερα και να μην δέχονται οι Έλληνες και να μπορεί να προχωρήσει η Τουρκία με τον Αττίλα 2. Τότε η ελληνική πλευρά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη Διάσκεψη λέγοντας ότι είναι με το πιστόλι στον κρόταφο. Στην ίδια θέση είναι και ο κ. Χριστόφιας αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν 40.000 ετοιμοπόλεμοι Τούρκοι στρατιώτες στην κατεχόμενη Κύπρο. Αν πράγματι η Τουρκία έχει καλή θέληση, να αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο και μετά ας αρχίσουν οι οποιεσδήποτε συνομιλίες.
-Στρατηγέ, πώς μπορούμε όμως, να πετύχουμε αλλαγή στρατηγικής; Και ποιά θα είναι αυτή η νέα στρατηγική;
Κοιτάξτε, τα πράγματα έχουν ξεφύγει πολύ. Εδώ η Τουρκία προσπαθεί να στηρίξει το Διεθνές Δίκαιο επάνω στα ερείπια και τους νεκρούς ακτιβιστές, το οποίο το παραβιάζει εδώ και τριάντα-έξι χρόνια στην Κύπρο. Δεν είμαι πιο έξυπνος από τον κ. Χριστόφια. Αλλά τον Αύγουστο του 2008, λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι δικοινοτικές συνομιλίες, προέβλεψα ότι θα αποτύγχαναν οι συνομιλίες, διότι δυστυχώς κινούνταν σε λανθασμένο δρόμο. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσαν να το δουν οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης; Εκτός κι αν είναι τόσο σοφός ο κ. Χριστόφιας που ήθελε να αποδείξει το ανεδαφικό μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά δυστυχώς δεν βλέπω να ισχύει κάτι τέτοιο δυστυχώς. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «ο Χριστόφιας ο Chamberlain». Δηλαδή, όπως ο Chamberlain που έφτασε στην Αγγλία και έδειχνε εκεί τη Συνθήκη του Μονάχου, ενώ παράλληλα ο Χίτλερ ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Δεν πιστεύω ότι ο κ. Χριστόφιας έχει κακές προθέσεις. Αλλά η πολιτική που ακολουθεί είναι καταδικασμένη και από τον ίδιο τον Θουκυδίδη. Είναι μια αποτυχημένη πολιτική που θα οδηγήσει σε υποτέλεια των Ελληνοκυπρίων, και της Ελλάδος κατ’ επέκταση, στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να υπογράψει μια συμφωνία με αυτόν που επιβουλεύεται τα σπίτια των Κυπρίων.
Οι λαοί που μπόρεσαν να ζήσουν, αγωνίζονται. Αγωνίστηκε και έκανε ένα θαύμα η ΕΟΚΑ. Γκρέμισε και εξευτέλισε μία νικήτρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί δεν πιστεύανε τότε, ότι εκείνα τα αμούστακα παιδιά, οι άοπλοι μαχητές θα γκρεμίζανε μια Βρετανική Αυτοκρατορία. Κι όμως την γκρεμίσανε! Διότι ο κυπριακός λαός δεν ήθελε την υποδούλωση, την οποία οι ηγέτες του πάνε να υπογράψουν σήμερα. Δεν πιστεύω ότι ο κυπριακός λαός να θέλει λύση που ισοδυναμεί με υποδούλωση. Και αποδείχθηκε πολύ πρόσφατα, το 2004!

-Στρατηγέ, εσείς ποιά λύση οραματίζεστε για το Κυπριακό, και πώς πιστεύετε θα γίνει αυτό;
Τίποτα, πρέπει να σταματήσουν αμέσως οι συνομιλίες. Έχει χυθεί πολύ νερό στο αυλάκι ανάποδα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν παρέλαβε Πρόεδρος, δεν ήταν πολύ ευχάριστα τα πράγματα. Είχε ενώπιον του το αγκάθι και τη σπάθη του Σχεδίου Ανάν. Είχαμε φτάσει στο αμήν. Κι όμως κατόρθωσε να ανατρέψει το κλίμα. Ενώ στην τελετή ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, την 1η Μαΐου 2004 στις Βρυξέλλες, η κυπριακή αντιπροσωπεία είχε δεχθεί τα μισητά βλέμματα των Ευρωπαίων εταίρων, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να αναστραφεί το κλίμα, να έρθει σε σύμπνοια και αγαστή συνεργασία με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, κ. Σιράκ, και με άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και να ανεβάσει το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και τώρα πιστεύω πως ο κυπριακός λαός μπορεί και πάλι να αναστρέψει μια καταστροφική συμφωνία. Αλλά δεν μπορούμε συνέχεια να τα ρίχνουμε στον λαό. Ο ηγέτης πρέπει να προηγείται του λαού. Αν δεν μπορεί, ας αφουγκραστεί τον λαό του τουλάχιστον. Αυτά που λέω δεν τα λεω για να κάνω τον ήρωα, αλλά είναι αυτά που νιώθει και λεει ο κυπριακός και ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός έχει τη δυνατότητα όταν είναι συντονισμένος να αγωνιστεί. Για παράδειγμα, να ζητήσει ο λαός να αποχωρήσει ένα τμήμα του κατοχικού στρατού και ένα τμήμα των Τούρκων εποίκων ως ένδειξη καλής θέλησης για να μπορούμε να καθίσουμε στο τραπέζι. Ο κ. Χριστόφιας όμως θα φωνάζει ότι καταστρέφουμε την ειρήνη. Μα ποιά ειρήνη; Αυτή της δολοφονίας; Μπορεί να πει κάποιος ότι είμαι ένας «ξένος» και τα λεω αυτά από μακριά. Αυτοί που αντιδρούνε, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Γιαννάκης Ομήρου, ο Γιώργος Λιλλήκκας, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κολοκασίδης, ο Νίκος Κουτσού και πολλοί άλλοι, ούτε αυτοί έχουν μυαλό;
Η σωστή λύση θέλει πολύ κουράγιο αυτή τη στιγμή, διότι πρέπει να ανατραπούνε οι εις βάρος μας πολύ δυσμενείς καταστάσεις. Εγώ θα σας πω κάτι πάρα πολύ απλό. Θέλω να ζήσουνε μαζί οι δύο κοινότητες. Τους Τουρκοκύπριους τους είχα ζήσει το 1964 όταν ήμουν στην Κύπρο όπου μιλούσαν πολύ καλά στην κυπριακή διάλεκτο και ήταν πολύ αγαπημένοι. Η κυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να εκλέγεται από ένα κοινό ψηφοδέλτιο, με το οποίο θα ψηφίζουν και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Όχι όμως οι Τούρκοι στρατιώτες και οι Τούρκοι έποικοι, διότι αυτό θα αποτελεί φαλκίδευση της δημοκρατίας. Διότι και οι «μεγάλοι» έχουν ανάγκη το διεθνές δίκαιο και γι’ αυτό οφείλουν να το τηρούν.
-Είστε στρατιωτικός και έχετε υπηρετήσει σε υψηλόβαθμες θέσεις. Ποια, κατά την γνώμη σας, είναι η σημασία του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και αν υφίσταται κάτι παρόμοιο αυτή τη στιγμή; Τι γεωπολιτικά οφέλη θα μπορούσαν να αποκομίσουν Ελλάδα και Κύπρος;
Όταν θεσπίστηκε το ΔΕΑΧ ήμουν εν ενεργεία στρατιωτικός. Τότε, η Ελλάδα με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, αποφάσισε να διακηρύξει το αυτονόητο. Το 1993, με συνεννόηση των δύο κυβερνήσεων, αποφασίσθηκε όπως συνταχθεί η Κύπρος στο ΔΕΑΧ της Ελλάδος, του οποίου εμπνευστής ήταν ο τότε Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος, κ. Γεράσιμος Αρσένης. Άρχισαν να γίνονται κοινές ασκήσεις και να ενισχύεται η άμυνα. Αυτή είναι η έννοια του ΔΕΑΧ, το οποίο η Τουρκία πάντα είχε ως στόχο να το γκρεμίσει διότι αποτελούσε εμπόδιο για την εφαρμογή των επεκτατικών και μεγαλεπήβολων σχεδίων της. Τώρα βέβαια, το ΔΕΑΧ έχει τραυματιστεί βαρύτατα, ειδικά μετά την μη-αποστολή των S-300 στην Κύπρο. Όμως, το ΔΕΑΧ και σαν σύλληψη και σαν ιδέα, υπάρχει. Το θέμα είναι να πιστέψουμε ότι έτσι πρέπει να πάμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό.
Το 2007 είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο Τάσσος Παπαδόπουλος και είχε πάει σε μιαν εκδήλωση για τη βράβευση του συνθέτη Μιχάλη Κακογιάννη. Στην ομιλία του είχε πει ότι «εμεις σαν Κυπριακή Δημοκρατία δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στην Ελλάδα και στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Πρέπει όμως να ξέρει η Ελλάδα ότι εμείς με τη στάση μας απέναντι στην Τουρκία είμαστε ανάχωμα στα σχέδια της Τουρκίας προς την Ελλάδα». Αυτή είναι λοιπόν η στρατηγική που πρέπει να έχουμε. Το ΔΕΑΧ είναι ανάχωμα στις ονειρώξεις της Τουρκίας εις βάρος του Ελληνισμού. Και ο Ελληνισμός είναι ταυτόσημος με την Ελλάδα και την Κύπρο. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε μύωψ είναι, είτε τρελλός ή κάτι άλλο που δεν θέλω να το πω.
-Στρατηγέ, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίσιμη περίοδο όσον αφορά την οικονομική της κατάσταση. Πιστεύετε ότι τα οικονομικά προβλήματα που την ταλανίζουν, την επηρεάζουν και στην εξωτερική της πολιτική και στα διάφορα εθνικά θέματα;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι ένας επαίτης δεν μπορεί να έχει καλή εξωτερική πολιτική. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Όμως, εγώ δεν πιστεύω ότι έχει φτάσει η Ελλάδα σε τέτοιο κατάντημα. Ναι, έχουν γίνει πολύ κακοί χειρισμοί. Κι αυτό δεν το λεω εγώ, αλλά όλος ο κόσμος. Την κακή οικονομική πολιτική δεν θα την αποδώσω στην παρούσα κυβέρνηση, κι ούτε στην προηγούμενη. Είναι μια κακή πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια. Όταν μιλάς ψεύτικα και όταν βαυκαλίζεσαι ότι μπαίνοντας στην ΟΝΕ θα είμαστε ισχυρότερη χώρα, μια μεγάλη χώρα που θα κυβερνά τα Βαλκάνια κι όλες αυτές τις αηδίες που μας έλεγε ο κ. Σημίτης, είναι επόμενο να αγριέψει τώρα ο λαός και να θέλει την κεφαλή επί πινάκι όλων όσων υποπτεύεται ότι κλέψανε. Και προφανώς έχουν κλέψει πάρα πολλοί.
Πάντως, πιστεύω ότι θα βγει και ένα καλό από αυτή την ιστορία: δεν θα τολμήσει κανένας πολιτικός στο μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα τολμήσει όπως τολμούσε μέχρι τώρα να καταχράται το δημόσιο χρήμα. Το προσωπικό χρήμα είναι ιερό για τον καθένα μας. Το χρήμα του δημοσίου όμως, είναι ιερότατο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό το πράγμα, που έχει υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις, πρέπει να είναι τρελλός ή απατεώνας. Η Ελλάδα έφτασε σε αυτό το χάλι μετά από μια στρεβλή πολιτική χωρίς βιομηχανίες, χωρίς τίποτα. Το μόνο που μας απόμεινε είναι ο τουρισμός, ο οποίος είναι πολύ ευάλωτος.
Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια αδυναμία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Η αδυναμία όμως κύριε Παπανδρέου, δεν μπορεί να μας οδηγήσει να φέρουμε τον Ερντογάν για να μας «βοηθήσει». Είναι για να γελάει κανείς. Αν είναι δυνατόν! Να βάλεις την γάτα να φυλάει τα ποντίκια. Οπωσδήποτε, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι μείον. Όμως πιστεύω στη δύναμη αυτού του λαού και πιστεύω ότι θα αντεπεξέλθουμε. Δεν μπορώ να ξέρω αν η πολιτική η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, η οποία επικρίνεται για το μέγεθος του δανείου, των επιτοκίων κλπ είναι σωστή. Εκείνο το οποίο φοβάμαι όμως, είναι αυτές τις οικονομικές επιθέσεις, που είναι ταυτόχρονα και επιθέσεις στον πολιτικό τομέα, εξαναγκάζοντας το κράτος να υποχωρήσει και σε άλλα θέματα. Προφανώς είμαστε σε δύσκολη θέση, αλλά δεν θέλουμε τους πολιτικούς να κλαινε και να λένε ότι δεν κοιμούνται την νύχτα. Είναι σε εκείνη την θέση για να κάνουν καλό στην Ελλάδα, όχι για να προσκαλούν τον Ερντογάν σε κοινό Υπουργικό Συμβούλιο.
-Όντως, η Τουρκία φαίνεται ότι το εκμεταλλεύτηκε μέσω της πρόσφατης επίσκεψης Ερντογάν, όπου ακούστηκαν ήδη φωνές για την έναρξη μιας «Νέας Τουρκοκρατίας» για την Ελλάδα.
Οι λαοί που αγωνίζονται δεν παθαίνουν τίποτα. Και ο ελληνικός λαός αγωνίζεται. Να μην νομίζουμε ότι δεν βλέπει τα ελληνοτουρκικά. Βέβαια εγώ περίμενα από κάποια κόμματα, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ και τη Νέα Δημοκρατία, να αντιδράσουν σε αυτά τα θέματα (οικονομικά και εθνικά). Ο λόγος πιστεύω είναι ότι, δυστυχώς, η μαχητικότητα ενός λαού δεν μεταφέρεται στα κόμματα. Έκανε φυσικά το ΚΚΕ κατ’ επανάληψη διαδηλώσεις με σωστές τοποθετήσεις, αλλά δεν το είδα να κάνει μια συγκέντρωση 2000 ατόμων στην πλατεία Κλαυθμώνος για την έλευση του Ερντογάν στην Ελλάδα. Να νιώσει ο Παπανδρέου την πίεση του λαού και να ακούσει ο Ερντογάν ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον θέλει εδώ πέρα.
-Πώς αποτιμάτε την πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τις σχέσεις της με την Ελλάδα;
Η Τουρκία αυτή στιγμή έχει τρομακτικά προβλήματα. Το γεγονός όμως ότι βρίσκεται στην περιφέρεια, δίνει την ευκαιρία στις ΗΠΑ να την χρησιμοποιήσουν ως Δούρειο Ίππο στην Μέση Ανατολή. Επομένως, μέσω των συμφερόντων που έχουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία, η Τουρκία εξυπηρετεί και τα δικά της συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδας. Ο στόχος της είναι ξεκάθαρος. Το έχουμε πει. Είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη.
Όμως η Τουρκία δεν μπορεί να παίζει συνέχεια αυτό το παιχνίδι με τις ΗΠΑ. Ο Νταβούτογλου στο περιβόητο αυτό βιβλίο του μιλάει περί της θρησκευτικής ενότητος. Αναιρεί εαυτόν ο κ. Νταβούτογλου όταν λέει αυτά τα πράγματα όμως, διότι δεν τα εφαρμόζει στην Τουρκία, τη στιγμή που υπάρχουν τα εκατομμύρια των Κούρδων. Ξεχνάνε άραγε οι Άραβες τις σφαγές που έκαναν οι Οθωμανοί εις βάρος τους; Δεν είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια. Επομένως, πιστεύω ότι αυτή η πολιτική της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει διάρκεια.
-Όσον αφορά την Θράκη, τί πιστεύετε ότι προσπαθεί να επιδιώξει η Τουρκία; Ένα νέο Κυπριακό;
Κοιτάξτε, εγώ είμαι αισιόδοξος από πάρα πολλούς άλλους σχετικά με την Θράκη. Είμαι αισιόδοξος και για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει αλλά και για την αντίσταση από πλευράς των Ελλήνων Πομάκων, οι οποίοι είναι βιαίως εξισλαμισθέντες με την έννοια να τους τουρκοποιήσουν ενώ αυτοί δεν νιώθουν Τούρκοι αλλά Έλληνες. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το αίτημα τους να διδάσκονται την ελληνική και όχι την τουρκική γλώσσα στα σχολεία και γι’ αυτό εκδόθηκε και το ελληνο-πομακικό λεξικό. Άρα λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει αντίσταση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Τουρκία δεν έχει βλέψεις. Έχει παράνομα στην Κομοτηνή τουρκικό προξενείο το οποίο εμείς ανεχτήκαμε, το οποίο χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα. Εγώ πιστεύω ότι δεν κινδυνεύει η Θράκη τόσο, όσο νομίζουμε ότι κινδυνεύει, αλλά δεν πρέπει να εφησυχάσουμε.
Και βέβαια, πρέπει να πω ότι είμαι σφόδρα αντίθετος με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας η οποία έχει δημιουργήσει πάρα πολλά προβλήματα μέσω της κ. Δραγώνα, της κ. Φραγκουδάκη, στις οποίες δεν έχω εμπιστοσύνη κι ούτε πιστεύω ότι λειτουργούν για το καλό της Ελλάδος. Λυπάμαι που το λεω αυτό.
-Η Τουρκία επιθυμεί να ενταχθεί στην ΕΕ και η Ελλάδα και η Κύπρος κρατάνε το κλειδί. Πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε αυτό;
Είναι μέσα στην πολιτική. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι το όραμα του Νταβούντογλου. Εμένα με ενδιαφέρει ότι οι ελληνικές πολιτικές ελίτ εξυπηρετούν το όραμά του. Εγώ δεν είμαι εναντίον του τουρκικού λαού. Οι πρώτοι που είναι εναντίον του τουρκικού λαού είναι η ίδια η κυβέρνησή του, διότι αυτή τη στιγμή δεν έχουν δημοκρατία στην Τουρκία. Είναι οιονεί δημοκρατία. Λένε πολλοί ότι ο Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με το στρατό. Δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση ο Ερντογάν. Είναι σε συνεννόηση με το στρατό, ο οποίος παίζει τον ρόλο του αγωνιζόμενος πιο σκληρά και δήθεν πραγματοποιεί παραχωρήσεις προς την πολιτική ηγεσία την οποία εμμέσως ελέγχει. Κι έτσι δείχνουν αυτό το δήθεν δημοκρατικό πρόσωπο προς την Δύση.
Όσον αφορά την ΕΕ τώρα, η μεν Ευρώπη πιστεύω ότι νομίζει πως με την ένταξη της Τουρκίας θα βελτιωθεί η δημοκρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, τόσο προς τον λαό της όσο και προς τα γειτονικά της κράτη. Η δε Τουρκία δεν κάνει παραχωρήσεις προς την Ευρώπη. Το κομμάτι «Ευρώπη» το βλέπει σαν διέξοδο να παίξει ένα σοβαρό ρόλο σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Από την άλλη μεριά όμως, να θυμίσω ότι η Τουρκία παρενέβη τότε στην ένταξη των 10 ανατολικο-ευρωπαϊκών χωρών το 2004, οι οποίες οι περισσότερες ήταν φιλοαντλαντιστές. Δηλαδή, ήδη η Αμερική έχει δημιουργήσει ένα ρήγμα εντός της ΕΕ. Το 2003 είχε παρέμβει ο Μπους λέγοντας ότι η θέση της Τουρκίας είναι μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο και αυτά τα «δημοκρατικά» θέματα δεν είναι σημαντικά. Αυτή ήταν η απαίτηση της Αμερικής. Άρα, η Αμερική με την Τουρκία και άλλα πρώην σοβιετικά κράτη που τώρα είναι φιλοαμερικάνικα, προσπαθεί να μειώσει την αξία της Ευρώπης. Κι αν θέλετε μέσα σ’ αυτό εντάσσεται κι αυτή η πίεση αυτή τη στιγμή στο οικονομικό κομμάτι, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα στην Ευρώπη. Πρέπει να βρει τοπικούς χωροφύλακες. Οι Αμερικανοί έχουνε καταλήξει πως ο κόσμος του 2020 δεν μπορεί να είναι μόνο αμερικάνικος. Πρέπει να είναι πολυπολικός. Δηλαδή να έχουμε την Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία. Υπάρχει μια άλλη πλευρά που υποστηρίζει πως η Ευρώπη δεν πρέπει να αναδυθεί ως μια μεγάλη δύναμη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό για να μην αναδειχθεί η Ευρώπη ως δύναμη είναι η ένταξη της Τουρκίας. Γι’ αυτό η Ελλάδα ως δορυφόρος και υποτελής της Αμερικής εκτελεί ουσιαστικά τις εντολές της Αμερικής και από κοντά και η Κύπρος.
Οι συμμαχίες οι οποίες κάνουμε πρέπει να έχουν ένα μίνιμουμ ιδεολογικής βάσεως. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Δεν είναι η Ευρώπη των λαών. Δεν είναι η Ευρώπη που οραματιστήκανε  στην αρχή. Κι αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί η Αμερική, με το να μπει η Τουρκία στην Ευρώπη. Είχαμε τη δύναμη να κάνουμε επίθεση ειρήνης. Εφόσον επιθυμούν να μπουν στην ΕΕ, να μην πραγματοποιούν αυτά που μονίμως θέλουνε. Ένα δείγμα θα ήταν η σωστή λύση του κυπριακού προβλήματος.
-Μια πιθανή ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ πόσο επικίνδυνη μπορεί να θεωρηθεί για την Ελλάδα και την Κύπρο;
Κοιτάξτε, στο βάθος του χρόνου, ο στόχος θα πρέπει θεωρητικά να είναι όχι η αντιπαλότητα των λαών αλλά η συμφιλίωση. Όχι όμως στο όνομα της υποταγής. Αυτό είναι το θέμα. Γι’ αυτό βλέπετε την κυρία Διαμαντοπούλου, τον κύριο Παπανδρέου, την κυρία Δραγώνα και τον κύριο Θάνο Βερέμη να μιλάνε για μια ελληνοτουρκική προσέγγιση. Εγώ δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοτουρκική προσέγγιση, όπως δεν είμαι αντίθετος με μια ελληνοϊταλική ή ελληνοβρετανική προσέγγιση. Η διαφορά είναι ότι μιλούμε για μια αγαθή προσέγγιση που είναι εις βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας.
Θα σας πω ένα παράδειγμα με έναν αιχμάλωτο του 1974 τον όποιο έτυχα να γνωρίσω το 1974 στην Κύπρο, κατά την ανταλλαγή αιχμαλώτων. Όταν ήταν αιχμάλωτος, ο Τούρκος στρατιώτης ρωτούσε εκεί έναν-έναν τους αιχμαλώτους. «Είσαι με τον Γρίβα ή τον Μακάριο;». «Μακάριο» του απάντησε ένας αιχμάλωτος. Τον σαπίσανε στο ξύλο. Ρωτάνε μετά αυτό τον αιχμάλωτο την ίδια ερώτηση. Σκεφτόμενος το ξύλο που έφαγε ο προηγούμενος, «με τον Γρίβα» απαντάει. Και τον σαπίσανε κι αυτόν στο ξύλο. Αυτά τα εγκλήματα που έκανε ο απλός Τούρκος στρατιώτης, γιατί τα έκανε; Διότι το κράτος της Τουρκίας του έμαθε τέτοια νοοτροπία. Εγώ δεν είμαι εναντίον της συμφιλίωσης των λαών και δεν νομίζω να είναι κανένας. Αλλά πιστεύω ότι η συμφιλίωση δεν μπορεί να γίνει μονομερώς. Δηλαδή, δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω συμφιλίωση και «ελάτε Τούρκοι από δω». Τότε θα είμαι υπόδουλος. Αυτή είναι η συμφιλίωση των δούλων. Η συμφιλίωση των λαών είναι αυτό που γίνεται μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, μέσα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και αξιοπρέπειας του κράτους και των λαών. Τα άλλα είναι παραμύθια της χαλιμάς. Κι αν δεν αγωνιστούμε γι’ αυτό, θα έχουμε πρόβλημα.
-Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή το περιστατικό του στολίσκου για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, βλέπουμε μια κλιμακούμενη αντιπαράθεση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Οι απόψεις στον ελληνικό χώρο διίστανται. Στην Κύπρο μερικοί μιλούν για μια χρυσή ευκαιρία να συναφθεί στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας, διότι λένε πως «έτσι και αλλιώς οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες ποτέ δεν ανταπέδωσαν την φιλία μας», άλλοι λένε πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό και «θα χάναμε την υποστήριξη πολλών χωρών (μουσουλμανικών και μη) λόγω των ομοιοτήτων που υπάρχουν μεταξύ Κυπριακού προβλήματος και Παλαιστινιακού προβλήματος». Ποια η άποψη σας επί του θέματος, και τι σημαίνει αυτή η αντιπαράθεση για τον Ελληνισμό;
Ξεκάθαρη είναι η άποψη μου. Υπάρχει μια παροιμία που λέει «όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια ράτσα». Την στρατηγική και την τακτική δεν πρέπει να την κάνουμε ευκαιριακά. Δηλαδή σήμερα να πάμε με τον μεν και αύριο να πάμε με τον δε, αλλά πρέπει να έχουμε μια μακρόπνοα στρατηγική. Επειδή ήτανε Τούρκοι, θα δικαιολογήσουμε τη δολοφονία των εννέα ακτιβιστών; Άλλη ηλιθιότητα που ακούω αυτές τις μέρες είναι ότι πρέπει να διαλέξουμε αν θα είμαστε είτε με τους Τούρκους είτε με τους Ισραηλίτες, κι αφού οι Ισραηλίτες χτύπησαν τους Τούρκους να πάμε με τους Ισραηλίτες. Αυτό μου θυμίζει τις παραμονές της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως που λέγανε ότι «δεν είμαστε με την παπική τιάρα, γι’ αυτό να πάμε με το τουρκικό φέσι». Δηλαδή τώρα επειδή δεν πρέπει να πάμε με το τουρκικό φέσι πρέπει να πάμε με το τουρμπάνι; Όχι, εμείς είμαστε με την Ελλάδα, δεν είμαστε με τους Τούρκους, ούτε με τους Ισραηλινούς, διότι και οι δύο είναι πίσω από τα γεγονότα της καταστροφής της Κύπρου. Τελεία και παύλα.
Επίσης, πιστεύω ότι η ρήξη δεν είναι σε βάθος αλλά είναι μια φαινομενική ρήξη. Ουδεμία χώρα του αραβικού συνδέσμου έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος.  Αν και δυστυχώς ορισμένες αραβικές χώρες έχουν δοτές κυβερνήσεις από την Αμερική, ο αραβικός λαός έχει ζήσει στο πετσί του την οθωμανική βαρβαρότητα. Και γι’ αυτό, ο αραβικός κόσμος έχει στηρίξει την κυπριακή πλευρά. Η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ έχει προβεί επίσης σε βαρβαρότητες. Επομένως, πως μπορεί να υποστηρίξει την Κυπριακή Δημοκρατία για τις τουρκικές βαρβαρότητες στην Κύπρο. Η πολιτική πρέπει να στηρίζεται σε ηθικές βάσεις για να έχει αξία.
πηγη