Η Ελλάδα του Παπανδρέου είναι μια από αυτές τις χώρες που συνεχίζουν να περιστρέφονται γύρω από τις ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς υπογράμμιζε η ΕΡΤ όταν μας διαβεβαίωνε κατά παραγγελία ότι οι
ΗΠΑ δεν αντιτίθενται σε μια τέτοια συνάντηση. Εξάλλου, ο Αχμαντινετζάντ τη ζήτησε και όχι ο Παπανδρέου.
Είναι γεγονός ότι ο ιδιόμορφος πόλεμος μεταξύ Ουάσιγκτον (και Ιερουσαλήμ) και Τεχεράνης οξύνεται. Δεν εκτιμώ ότι θα καταλήξει σε θερμό. Αλλά σίγουρα εξελίσσεται σε ένα αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο χρηματοπιστωτικό. Στον τομέα αυτό τα εργαλεία των Αμερικανών είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά αν και σχεδόν άγνωστα στους περισσότερους από εμάς.
Το Ιράν, ωστόσο, θα επιβιώσει για μια σειρά από λόγους αλλά για ένα κυρίως, τον γεωστρατηγικό. Το Ιράν στη σημερινή διεθνή συγκυρία, ένα μείγμα δυτικής ενεργειακής εξάρτησης από τη Μέση Ανατολή και με το Παλαιστινιακό ως θρυαλλίδα πολέμου ίσως να γίνει η πιο σημαντικά στρατηγική χώρα στον πλανήτη. Οι πρώτοι που το αναγνωρίζουν αυτό είναι οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί. Για αυτό, όποιος παρακολουθεί αυτό το τρίγωνο αντιλαμβάνεται ότι όση επιθετικότητα και αν εκφράζουν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί δημόσια, άλλες τόσες προσπάθειες κάνουν στο παρασκήνιο για την εκτόνωση των σχέσεών τους με την Τεχεράνη. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι το διμερές εμπόριο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν ανέρχεται σε πολλά δις δολάρια, με το Ισραήλ να μην έχει σχεδόν ποτέ σταματήσει να εισαγάγει πετρέλαιο από το Ιράν, μέσω τρίτων, συνήθως των Ελβετών.
Πέραν των παραπάνω, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, έχουν αναπτύξει τέτοιες πολυεπίπεδες σχέσεις με την Τεχεράνη, που επιτρέπουν στην τελευταία να επιβιώνει. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, η Τουρκία του Ερντογάν έχει πέσει με τα «μούτρα» στο Ιράν, βγάζοντας μάλιστα επιδεικτικά τη γλώσσα της κατά των ΗΠΑ. Εκτιμώ, και το επαναλαμβάνω εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες, ότι μια σοβαρή και εκλεπτυσμένη προσέγγιση της Τεχεράνης από την Αθήνα, μπορεί να αποφέρει σημαντικά στρατηγικά οφέλη για την Ελλάδα.
Γεωπολιτικά, το Ιράν ήταν και παραμένει ο φυσικός εξισσορροπιστής της Τουρκίας στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Εξ όρισμού, και χωρίς κανένα άλλο λόγο παρά μόνο τον γεωπολιτικό, η Ελλάδα πρέπει να έχει ουσιαστικές σχέσεις με την Τεχεράνη. Το Ιράν ως «διεθνής παρίας» και με την κοινωνία του δαιμονοποιημένη από τα δυτικά κέντρα εξουσίας, σημαίνει τέτοια «στρατηγική υπεραξία» για την Τουρκία που επιτρέπει στην τελευταία να συμπεριφέρεται με τον γνωστό της αλαζονικό και εκβιαστικό τρόπο. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα, και του Παπανδρέου αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν έχει την πολιτική βούληση αλλά ούτε και τη διπλωματική ικανότητα να ελιχθεί και να λειτουργήσει σ’ ένα τέτοιο σύνθετο διπλωματικό και πολιτικο-στρατηγικό περιβάλλον.
Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών συνεχίζει, δυστυχώς, να παραμένει το «τετρομαγμένο υπουργείο» όπως ορθά το χαρακτήρισε ο αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης, που το έζησε από μέσα ως υψηλόβαθμος διπλωμάτης την δεκαετία του 1950. Γράφει ο Σεφέρης για το Υπουργείο Εξωτερικών: «Μικρά μυαλά, μικρές λεπτομέρειες και φόβος, φόβος, Θεέ μου όλους τους συνέχει ο φόβος...» (Γ. Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο σελ. 21). Σήμερα η Ελλάδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ παραμένει μια περιθωριοποιημένη χώρα, όπως ακριβώς ήταν την δεκαετία του 1950: προσκολλημένη στην Ουάσιγκτον με το ειδικό της βάρος να αιωρείται γύρω στο μηδέν και πολλές φορές, όπως σήμερα που έχει πτωχεύσει, ακόμα και κάτω από το μηδέν.
Μετά τη συνάντηση Παπανδρέου - Αχμαντινετζάντ, ακούστηκαν από την κρατική ΕΡΤ οι συνηθισμένες φαμφάρες. Στο παρασκήνιο ο Παπανδρέου σίγουρα θα έδωσε αναφορά στην Ουάσιγκτον, επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά το ρόλο της Ελλάδας ως μιας χώρας δορυφόρου. Και όλα καλά. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, του κ. Δρούτσα τούτη τη φορά, θα συνεχίζει στη μακαριότητά του.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου