Εντύπωση προξενεί το άρθρο του Ιωάννη Γρηγοριάδη στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' της παρελθούσης Κυριακής. Στο άρθρο κατηγορείται μερίδα των Ελλήνων δημοσιογράφων για την προβολή του θέματος της χάραξης ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στην περιοχή του Καστελλορίζου. Σύμφωνα με τον Γρηγοριάδη ''πρόκειται για μία ακόμη προσπάθεια εκτροχιασμού μιας ούτως ή άλλως δύσκολης διαπραγματεύσεως για τη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο''. Όσοι επισημαίνουν την αναγκαιότητα υλοποίησης πολιτικής ΑΟΖ, κατηγορούνται για προχειρότητα των ισχυρισμών τους και των χαρακτηρισμών τους. Το ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. αναζήτησε στο άρθρο σημεία διαφοροποίησης από τίς τουρκικές θέσεις, πλην όμως τέτοιες δεν διαπιστώθηκαν. Ενδεικτικά επισημαίνει ο αρθρογράφος: ''Η αντικατάσταση της αναφοράς στο Καστελλόριζο με τον όρο «νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλορίζου» προφανώς αποσκοπεί στην ενίσχυση της ειρηματολογίας για τη διεκδίκηση δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ, για μία νήσο εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ωστόσο, μια απλή ματιά στον χάρτη της περιοχής αποκαλύπτει ότι το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα. Πέραν της Μεγίστης, του Αγίου Γεωργίου (Ρω), της Στρογγυλής και μερικών βραχονησίδων στην είσοδο του λιμένος της Μεγίστης, υπάρχουν οι νήσοι Καράβολα (Κέκοβα), Αλιμενταριά, Δασειά και πολλές βραχονησίδες οι οποίες παραχωρήθηκαν στην Τουρκία βάσει της ιταλοτουρκικής συμφωνίας του 1932. Προκαλεί πραγματικά έκπληξη πώς διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί και ειδικοί επί του διεθνούς δικαίου, οι οποίοι διετύπωσαν και προτάσεις για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδος, δεν μπήκαν στον κόπο καν να μελετήσουν την ιταλοτουρκική συμφωνία του 1932 ή έστω να δουν ένα χάρτη της περιοχής στο Διαδίκτυο. Είναι και αυτή μια άποψη περί υπευθυνότητος''.
Εδώ, ο αρθρογράφος, ''ξεχνώντας'' τις πρόνοιες των διεθνών συμβάσεων, προβάλλει (με τη φράση ''διεκδίκηση δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ, για μία νήσο εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων'') την αυθαίρετη τουρκική θέση περί μεγεθών, που με τη σειρά της παραπέμπει στις, χιτλερικής προέλευσης, θεωρίες περί ζωτικού χώρου.
Στη συνέχεια ο Γρηγοριάδης απαξιώνει προκαταβολικά τις ό,ποιες ελληνικές προσδοκίες, ''δεδομένου πως δημιουργείται η εντύπωση ότι δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου βρίσκονται στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου και ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ θα μετατρέψει την Ελλάδα και την Κύπρο σε κάτι ανάλογο της Σαουδικής Αραβίας και του Αμπού Ντάμπι. Η ύπαρξη εκμεταλλευσίμων ποσοτήτων υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο είναι πιθανή, αλλά όχι βεβαία. Αυτό που είναι ακόμη λιγότερο βέβαιο, είναι ότι οι ποσότητες που θα βρεθούν θα είναι τέτοιες, ώστε να αλλάξουν τις στρατηγικές και οικονομικές ισορροπίες στην περιοχή''.
Και συνεχίζει: ''Σε νομικό επίπεδο, αυτό που ουσιαστικά προτείνεται με την έκκληση για άμεση χάραξη της ελληνικής ΑΟΖ, ισοδυναμεί με μονομερή καταγγελία των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδος. Έτσι, η Ελλάς θα επιτρέψει στην Τουρκία να παρουσιασθεί ως το μέρος που όντως ενδιαφέρεται για την ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Αιγαίο.
Εκεί, όμως, που η ανευθυνότητα συναντά την αναισχυντία είναι η συστηματική σπίλωση και απόπειρα ηθικής εξοντώσεως αντιφρονούντων ακαδημαϊκών, διπλωματών και ερευνητικών ιδρυμάτων. Φαίνεται ότι οι εν λόγω «ειδικοί» διαθέτουν μία ειδική συσκευή (ας την ονομάσουμε «ελληνόμετρο»), η οποία όχι μόνον αμετακλήτως ορίζει τι αποτελεί το εθνικό συμφέρον, αλλά μετράει και τον βαθμό της εθνικής συνειδήσεως του καθενός. Έτσι, «προδότες» και «αργυρώνητοι» χαρακτηρίζονται ακαδημαϊκοί με διεθνώς αναγνωρισμένο επιστημονικό έργο, οι οποίοι προτίμησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να αγωνισθούν για ένα καλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο σε συνθήκες αντίξοες, παρά να αποδράσουν στην Εσπερία, απολαμβάνοντας ξένες βασιλικές τιμές'' (εδώ υποννοείται σαφέστατα ο Βασίλειος Μαρκεζίνης...)
Στο τέλος ο αρθρογράφος επιτίθεται κατά ''των κύκλων που αντιτάχθηκαν σε κάθε πρόσφατη(;) επιτυχία(;;) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και κατατρομοκράτησαν συστηματικά και επί μακρόν την ελληνική κοινή γνώμη με ισλαμικά τόξα, μεγάλες Αλβανίες και αποσχιστικά κινήματα στη Θράκη, γεγονότα και εξελίξεις που κατά τον Γρηγοριάδη προφανώς ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας κάποιων.
Τις απόψεις όσων επιμένουν σε μια νέα στρατηγική για την ΑΟΖ με την Κύπρο, ο αρθρογράφος εξηγεί ως αποτέλεσμα ''πνευματικής κρίσεως η οποία μαστίζει τη χώρα και της καφενειακού τύπου προσεγγίσεως ζητημάτων μείζονος σημασίας στα ΜΜΕ''.
Για όλα τα παραπάνω και την πολύ σαφή τοποθέτηση του Ιωάννη Γρηγοριάδη, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν αυτή τελεί σε επήρεια με τη θέση του ως επίκουρου καθηγητή του τουρκικού Πανεπιστημίου Μπίλκεντ...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου