Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Είμαστε οι Έλληνες, παράξενος λαός. Για το τίποτα τσακωνόμαστε, με το παραμικρό ψάχνουμε αφορμές για καβγά, ο κακός γείτονας, η δουλειά που δεν μας αρέσει, η ζήλεια για τον άλλο με το καλύτερο αυτοκίνητο ή σπίτι και όλα αυτά τα κουσούρια που κουβαλάμε αιώνες.
Σε όλα αυτά είμαστε πρώτοι.

Είμαστε πρώτοι όμως και σε κάτι άλλο, που ψάχνω να βρω σε άλλους λαούς και δεν το βρίσκω.
Στην ανθρωπιά. Στην συμπαράσταση. Στην συμμετοχή στον πόνο του διπλανού μας.
Όπως δεν υπάρχει πουθενά αλλού το φιλότιμο (αν και στις μέρες κι αυτό τείνει να εξαφανιστεί) έτσι δεν υπάρχει αλλού αυτό που συμβαίνει όταν οι Έλληνες ενωμένοι, νιώθουν σαν δικά τους παιδιά, τα παιδιά του κόσμου που έφυγαν άδικα.
Η σπαρακτική φωνή της μάνας που έχασε το παιδί της προχθές από τις σφαίρες των αδίστακτων κακοποιών, ενώθηκε με τη φωνή όλων των μανάδων και πατεράδων της χώρας μας, που σκέφτηκαν προς στιγμήν ότι θα μπορούσε να ήταν το δικό τους παιδί.
Η τόσο απλή κίνηση του αυθόρμητου κόσμου, να αφήσει ένα κερί στον τόπο που ξεψύχησαν οι δύο νεαροί αστυνομικοί και να δώσει ένα φιλί συμπαράστασης στα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ, δείχνει την κατανόηση που νιώθει ο καθένας από εμάς, την ανθρωπιά, την θλίψη.
Έτσι είναι ο λαός μας. Επειδή είναι λαός πονεμένος, νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει. Το κάνει τώρα, το έκανε πάντα ακόμη κι όταν απ το υστέρημά του βοηθούσε άλλους λαούς που ο πόλεμος ή ο σεισμός τους αποδεκάτιζε και θα το κάνει πάντα.
Γιατί είναι στο DNA μας.
Και μπορεί το κάθε μνημόνιο να μας έχει κάνει να χάσουμε εκτός από τα εισοδήματα, το κέφι μας και τη διάθεσή μας, αλλά δεν πρόκειται να μας κάνει να χάσουμε την ανθρωπιά μας.
/www.newsday.gr