Τώρα, όμως, που κλείνει η «κάνουλα» του δημοσίου, για πόσο καιρό άραγε θα μπορούν οι εκδότες-επιχειρηματίες να συντηρούν ζημιογόνες επιχειρήσεις;
Υποθέτω, ότι ίσως πρόκειται για μια από τις λίγες περιπτώσεις που ο λαός δεν θα στενοχωρηθεί ιδιαίτερα από τη διενεργούμενη δημοσιογραφική απεργία, αφού δεν είναι πλειοψηφικός ο αριθμός όσων παρακολουθούν ενημερωτικές εκπομπές. Δυστυχώς, μαζί με τους πολιτικούς απαξιώθηκε και ο δημοσιογραφικός κλάδος.
Όπως και να έχει όμως, υπάρχουν πράγματι σημαντικά αιτήματα που
αν δεν ικανοποιηθούν, θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, οι οποίοι -όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης- αλλά εδώ και χρόνια ταλανίζονται. Το άσχημο είναι ότι το κοινό μιλώντας για δημοσιογράφους, εννοεί τους ελάχιστους ακριβοπληρωμένους, αγνοώντας τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται η πλειοψηφία.
Πέρα από τα αιτήματα που προβάλλονται, και που είναι κοινά με τους άλλους εργαζομένους, για να επαναποκτήσει ο κλάδος το κύρος που είχε, θα έπρεπε τα συνδικαλιστικά όργανα να ενδιαφερθούν και για άλλα θέματα. Τα οποία επισημαίνουν κατά διαστήματα οι αναγνώστες, αλλά φαίνεται ότι δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.
Κατηγορούνται οι δημοσιογράφοι διότι έχουν δυο και τρεις θέσεις. Αυτό δεν είναι αθέμιτο, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι αποζημιώσεις για κάθε μια εργασία δεν είναι αξιόλογες. Είναι όμως θεμιτό να έχει κάποιος δημόσια θέση και ταυτόχρονα να ασκεί ως ιδιώτης κριτική στον προϊστάμενό του; Όταν είμαι σύμβουλος υπουργού (αλλά και απλού πολιτικού) και την ίδια ώρα γράφω σε εφημερίδα, πιστεύει κανείς ότι θα καταγγείλω τα κακώς κείμενα του υπουργείου στο οποίο εργάζομαι;
Συμβαίνει επίσης και το παράδοξο, να ενισχύεται το ασφαλιστικό ταμείο του κλάδου με έσοδα από τις διαφημίσεις στα ΜΜΕ, μέσω του αγγελιοσήμου. Ο επιχειρηματίας που το επιβαρύνεται, φυσικά το προσθέτει στο κόστος του προϊόντος και με τη σειρά του καλείται να το πληρώσει ο καταναλωτής. Ο «άσχετος» καταναλωτής δηλαδή, πληρώνει ασφάλιστρα και στο ταμείο των δημοσιογράφων. Πλην αυτού, το αγγελιόσημο (που κοστίζει το ένα πέμπτο της διαφημιστικής δαπάνης) καθιστά απαγορευτική τη διαφήμιση στα μικρά τοπικά μέσα, που προσελκύουν για διαφήμιση μόνον μικρές επιχειρήσεις.
Θα μπορούσε ταυτόχρονα να ειπωθεί, ότι τα συνδικαλιστικά όργανα ενδιαφέρονται μόνον για τα μέλη των ενώσεών τους, ενώ μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων εργάζονται ως υπάλληλοι γραφείου ή αμείβονται με μπλοκάκι, και δεν είναι μέλη των ενώσεων. Μήπως πρόκειται στην ουσία περί κλειστού επαγγέλματος; Σε πόσες χώρες συμβαίνουν τα παραπάνω;
Αλλά και ως προς τα καθαρώς συντεχνιακά αιτήματα, δεν έγινε άραγε αντιληπτό ότι σε πολύ λίγο χρόνο δεν θα τολμήσει να μιλήσει κάποιος για αύξηση μισθού ή για κατοχύρωση της θέσης του; Είναι κοινό μυστικό, ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των ΜΜΕ λαθροβιώνει. Υπάρχουν τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Είτε με την άμεση (στον επαρχιακό τύπο κατά κανόνα) είτε με την έμμεση επιχορήγηση του δημοσίου, μέσω κατευθυνόμενων διαφημίσεων, ακόμη και σε μέσα που τα διαβάζουν ή τα παρακολουθούν μετρημένοι στα δάκτυλα. Είτε, πρόκειται για μέσα που εκδίδονται από προμηθευτές του δημοσίου, που μέσω αυτών ασκούν πίεση για τις κύριες επιχειρηματικές δραστηριότητές τους.
Τώρα, όμως, που κλείνει η «κάνουλα» του δημοσίου, για πόσο καιρό άραγε θα μπορούν οι εκδότες-επιχειρηματίες να συντηρούν ζημιογόνες επιχειρήσεις; Είναι προφανές, ότι μπαίνουμε σε άλλη εποχή, της σοβαρότερης ίσως κρίσης στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, το οποίο δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον κλάδο, επιμένοντας στην κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία, αφού ένα από τα αιτήματα είναι η διατήρηση του καθεστώτος των δημόσιων και δημοτικών Μέσων, που επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό.
Εν πάση περιπτώσει, για το περίεργο του πράγματος, δεν κατάλαβα εναντίον τίνος γίνεται η απεργία. Διότι οι μεν εκδότες, κυκλοφόρησαν τα κυριακάτικα φύλλα τους που είναι κερδοφόρα, και απαλλάχτηκαν επί τρεις μέρες από τα ζημιογόνα καθημερινά (μη πληρώνοντας και τα ημερομίσθια των απεργών). Ούτε οι καναλάρχες θα στενοχωρηθούν, διότι οι διαφημίσεις δεν «πέφτουν» στις ενημερωτικές εκπομπές αλλά κυρίως στις σειρές, οι οποίες όμως προβάλλονται. Ποιος πιέζεται τελικά;
Παρ’ όλα αυτά, ευχή μας είναι να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα από τις κινητοποιήσεις (όπως και για όλους τους εργαζόμενους που διατυπώνουν λογικά αιτήματα).
Ως κατακλείδα, χάριν της ιστορίας παραθέτω ένα απόσπασμα από σχόλιο του «Ριζοσπάστη». Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι «Τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες και οργανώνονται με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγουν την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα, στόχο έχουν την παρεμπόδιση αφύπνισης των λαϊκών δυνάμεων, είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης των αστών ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Να λοιπόν που βρέθηκε ο υπαίτιος κατάρρευσης των κομμουνιστικών κρατών και της μικρής απήχησης του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Δεν πρόσεξε ο Περισσός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων ανήκουν στο χώρο της αριστεράς;
voria.gr
Υποθέτω, ότι ίσως πρόκειται για μια από τις λίγες περιπτώσεις που ο λαός δεν θα στενοχωρηθεί ιδιαίτερα από τη διενεργούμενη δημοσιογραφική απεργία, αφού δεν είναι πλειοψηφικός ο αριθμός όσων παρακολουθούν ενημερωτικές εκπομπές. Δυστυχώς, μαζί με τους πολιτικούς απαξιώθηκε και ο δημοσιογραφικός κλάδος.
Όπως και να έχει όμως, υπάρχουν πράγματι σημαντικά αιτήματα που
αν δεν ικανοποιηθούν, θα φέρουν σε δύσκολη θέση τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, οι οποίοι -όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης- αλλά εδώ και χρόνια ταλανίζονται. Το άσχημο είναι ότι το κοινό μιλώντας για δημοσιογράφους, εννοεί τους ελάχιστους ακριβοπληρωμένους, αγνοώντας τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται η πλειοψηφία.
Πέρα από τα αιτήματα που προβάλλονται, και που είναι κοινά με τους άλλους εργαζομένους, για να επαναποκτήσει ο κλάδος το κύρος που είχε, θα έπρεπε τα συνδικαλιστικά όργανα να ενδιαφερθούν και για άλλα θέματα. Τα οποία επισημαίνουν κατά διαστήματα οι αναγνώστες, αλλά φαίνεται ότι δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.
Κατηγορούνται οι δημοσιογράφοι διότι έχουν δυο και τρεις θέσεις. Αυτό δεν είναι αθέμιτο, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι αποζημιώσεις για κάθε μια εργασία δεν είναι αξιόλογες. Είναι όμως θεμιτό να έχει κάποιος δημόσια θέση και ταυτόχρονα να ασκεί ως ιδιώτης κριτική στον προϊστάμενό του; Όταν είμαι σύμβουλος υπουργού (αλλά και απλού πολιτικού) και την ίδια ώρα γράφω σε εφημερίδα, πιστεύει κανείς ότι θα καταγγείλω τα κακώς κείμενα του υπουργείου στο οποίο εργάζομαι;
Συμβαίνει επίσης και το παράδοξο, να ενισχύεται το ασφαλιστικό ταμείο του κλάδου με έσοδα από τις διαφημίσεις στα ΜΜΕ, μέσω του αγγελιοσήμου. Ο επιχειρηματίας που το επιβαρύνεται, φυσικά το προσθέτει στο κόστος του προϊόντος και με τη σειρά του καλείται να το πληρώσει ο καταναλωτής. Ο «άσχετος» καταναλωτής δηλαδή, πληρώνει ασφάλιστρα και στο ταμείο των δημοσιογράφων. Πλην αυτού, το αγγελιόσημο (που κοστίζει το ένα πέμπτο της διαφημιστικής δαπάνης) καθιστά απαγορευτική τη διαφήμιση στα μικρά τοπικά μέσα, που προσελκύουν για διαφήμιση μόνον μικρές επιχειρήσεις.
Θα μπορούσε ταυτόχρονα να ειπωθεί, ότι τα συνδικαλιστικά όργανα ενδιαφέρονται μόνον για τα μέλη των ενώσεών τους, ενώ μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων εργάζονται ως υπάλληλοι γραφείου ή αμείβονται με μπλοκάκι, και δεν είναι μέλη των ενώσεων. Μήπως πρόκειται στην ουσία περί κλειστού επαγγέλματος; Σε πόσες χώρες συμβαίνουν τα παραπάνω;
Αλλά και ως προς τα καθαρώς συντεχνιακά αιτήματα, δεν έγινε άραγε αντιληπτό ότι σε πολύ λίγο χρόνο δεν θα τολμήσει να μιλήσει κάποιος για αύξηση μισθού ή για κατοχύρωση της θέσης του; Είναι κοινό μυστικό, ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των ΜΜΕ λαθροβιώνει. Υπάρχουν τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Είτε με την άμεση (στον επαρχιακό τύπο κατά κανόνα) είτε με την έμμεση επιχορήγηση του δημοσίου, μέσω κατευθυνόμενων διαφημίσεων, ακόμη και σε μέσα που τα διαβάζουν ή τα παρακολουθούν μετρημένοι στα δάκτυλα. Είτε, πρόκειται για μέσα που εκδίδονται από προμηθευτές του δημοσίου, που μέσω αυτών ασκούν πίεση για τις κύριες επιχειρηματικές δραστηριότητές τους.
Τώρα, όμως, που κλείνει η «κάνουλα» του δημοσίου, για πόσο καιρό άραγε θα μπορούν οι εκδότες-επιχειρηματίες να συντηρούν ζημιογόνες επιχειρήσεις; Είναι προφανές, ότι μπαίνουμε σε άλλη εποχή, της σοβαρότερης ίσως κρίσης στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, το οποίο δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον κλάδο, επιμένοντας στην κρατικοδίαιτη δημοσιογραφία, αφού ένα από τα αιτήματα είναι η διατήρηση του καθεστώτος των δημόσιων και δημοτικών Μέσων, που επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό.
Εν πάση περιπτώσει, για το περίεργο του πράγματος, δεν κατάλαβα εναντίον τίνος γίνεται η απεργία. Διότι οι μεν εκδότες, κυκλοφόρησαν τα κυριακάτικα φύλλα τους που είναι κερδοφόρα, και απαλλάχτηκαν επί τρεις μέρες από τα ζημιογόνα καθημερινά (μη πληρώνοντας και τα ημερομίσθια των απεργών). Ούτε οι καναλάρχες θα στενοχωρηθούν, διότι οι διαφημίσεις δεν «πέφτουν» στις ενημερωτικές εκπομπές αλλά κυρίως στις σειρές, οι οποίες όμως προβάλλονται. Ποιος πιέζεται τελικά;
Παρ’ όλα αυτά, ευχή μας είναι να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα από τις κινητοποιήσεις (όπως και για όλους τους εργαζόμενους που διατυπώνουν λογικά αιτήματα).
Ως κατακλείδα, χάριν της ιστορίας παραθέτω ένα απόσπασμα από σχόλιο του «Ριζοσπάστη». Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι «Τα αστικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με άλλες οικονομικές δραστηριότητες και οργανώνονται με σκοπό τη χειραγώγηση του λαού στην αστική πολιτική, τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναπαράγουν την αστική ιδεολογία και προπαγάνδα, στόχο έχουν την παρεμπόδιση αφύπνισης των λαϊκών δυνάμεων, είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης των αστών ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα».
Να λοιπόν που βρέθηκε ο υπαίτιος κατάρρευσης των κομμουνιστικών κρατών και της μικρής απήχησης του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Δεν πρόσεξε ο Περισσός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων ανήκουν στο χώρο της αριστεράς;
voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου