Ένας μεγάλος Κρητικός : ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ο ΑΛΕΚΟΣ ΓΕΝΕΡΑΛΗΣ

Το Γερακάρι έχασε τον Δάσκαλο του  Αλέκο Γενεράλη

 Από ιστορική οικογένεια

Γεννήθηκε στο Γερακάρι το 1945. Ήταν γόνος μιας από τις ιστορικές οικογένειες που τόσες φορές ανέφερε ο αξέχαστος Σπύρος Μαρνιέρος στα έργα του. Ανήκε κι αυτός σε μια από τις φύτρες της περήφανης γης, που με το αίμα της πότισε το δέντρο της λευτεριάς. Και σπίθες της αποτέλεσαν το ολοκαύτωμα που προσκυνά η μνήμη με ευλάβεια.

Ο πατέρας του ήταν ένας απλός άνθρωπος που πότιζε με τον ιδρώτα του τη γη για να του δώσει τη δυνατότητα να...

φροντίσει την οικογένειά του. Μια άξια γυναίκα και δυο προικισμένα από τη φύση παιδιά ήταν όλο του το βιός.

Ο Γιάννης του και ο Αλέκος του ήταν η δύναμή του. Και ευτύχησε να τρυγήσει, από την προκοπή τους, μέχρι την τελευταία σταγόνα το ποτήρι της χαράς και της πατρικής περηφάνιας.

Ο Αλέκος τέλειωσε στο Ρέθυμνο το Γυμνάσιο της εποχής κι επειδή έπαιρνε τα γράμματα ο πατέρας δεν τόλμησε να σκεφτεί ότι θα του κόψει το δρόμο για σπουδές, όσο δύσκολες κι αν ήταν οι εποχές.

Σπούδασε Φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και επιστρέφοντας στο Ρέθυμνο, άνοιξε Φροντιστήριο.

 Πρότυπο δασκάλου και ανθρώπου

Είχε μια έμφυτη αγάπη για τα παιδιά και ήξερε να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Έτσι ενέπνεε στους μαθητές του εκτός από το ενδιαφέρον για γνώση και μια ανάγκη να διακριθούν σε αξίες που δίνουν υπόσταση στην έννοια της ανθρωπιάς. Έγινε πρότυπο γι΄αυτούς διδάσκοντας και με τον τρόπο ζωής του, ήθος, αξιοπρέπεια, αρχοντιά της ψυχής.

Ήξερε σε εποχές που οι κοινωνικές τάξεις καθόριζαν το μέλλον ενός νέου, ότι πάνω απ’ όλα μετράει η αξία του ανθρώπου. Και καλλιεργούσε στους μαθητές του την πίστη στον εαυτό τους, την αυτοεκτίμηση, την έννοια της «μπέσας» που χαρακτηρίζει έναν αληθινό άντρα. Ήξερε να μεταδίδει τις έννοιες του ιπποτισμού και του ηθικού χρέους με ένα μοναδικό τρόπο. Κι όλοι τον λάτρευαν.

Ο Αλέκος χωρίς ποτέ ν’ ασχολείται με θέματα που πληγώνουν τις σχέσεις, όπως είναι αυτά της πολιτικής, είχε καταφέρει να εφαρμόσει στην πράξη ένα μοντέλο προνοιακής πολιτικής που ωφελούσε χωρίς να τραυματίζει την περηφάνια. Από συγχωριανούς του δεν δεχόταν χρήματα λόγω εντοπιότητας. Ήταν ένας τρόπος να νιώθει αναπόσπαστα δεμένος με τις ρίζες του. Και από συμπολίτες που δοκιμάζονταν στη φτώχεια, με διακριτικότητα πρόσφερε τη δυνατότητα να προχωρήσουν στις σπουδές τους, χωρίς να επιτρέψει ποτέ να γίνεται λόγος γι΄αυτές τις πράξεις ανθρωπιάς.

 Το βάρος τώρα για το έργο του πέφτει στον αδελφό του Ιωάννη Γενεράλη αδελφό του μεγάλου δάσκαλου.