Μίσαθλοι, χουλιγκάνοι και ντελίριο

Γεια σας. Αποφεύγω την αρθρογραφία όπως ο διάολος το λιβάνι. Πρώτον, γιατί θεωρώ ότι χρειάζεται ένα έμφυτο ταλέντο για να γράφεις συχνά άποψη (και πιστεύω ότι εγώ δεν το έχω). Και δεύτερον, γιατί ο διευθυντής μου δε θέλει να γράφω πολλά και να κατεβάζω μπινελίκια (πράγματα που εμένα με γοητεύουν).

Διάβασα πολλά, μα πάρα πολλά τέτοια κείμενα τις τελευταίες μέρες, κυρίως από εφημερίδες, sites και blogs.

Κείμενα, μέσα από τα οποία, οι συντάκτες τους εκφράζουν την άποψή τους για τα «σαββατιάτικα». Συνήθως κάπως έτσι συμβαίνει.

Όταν κάτσει η στραβή, όλοι σπεύδουν να καταθέσουν την προσωπική τους γνώμη. Λίγες μέρες μετά, η στραβή ξεχνιέται και περιμένουμε την επόμενη για να ασχοληθούμε ξανά. Ξεκινάμε πάντα με ένα σιγουράκι. Ότι οπωσδήποτε θα υπάρξει καπάκι στραβή. Το ξέρουμε και εμείς, το ξέρετε και εσείς, το γνωρίζουν όλοι.

Το ποιοι φταίνε είναι γνωστό και κουραστικό να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Τα ρεμάλια που έκαναν τα ντου φέτος μετά το τέλος των αγώνων στις μισές έδρες της Super League, είχαν την απόλυτη κάλυψη. Από την πολιτεία, την αστυνομία, τους προέδρους και τις διοικήσεις των ομάδων τους, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τις άρρωστες απόψεις ξεπουλημένων συναδέλφων. Το παιχνίδι με το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει χαθεί. Και χάθηκε από τη στιγμή που συνέβησαν μια σειρά από γεγονότα τα τελευταία χρόνια, που λειτούργησαν σαν ντόμινο.

ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΑ

Οι διοικήσεις των περισσότερων ΠΑΕ αποφάσισαν να δώσουν προνομιακή μεταχείριση στους οργανωμένους. Τους έκαναν ισότιμους συνομιλητές για λόγους που εκείνοι γνωρίζουν και που όλοι φανταζόμαστε. Στην Ισπανία – την οποία θα χρησιμοποιήσω για εύλογες συγκρίσεις – είναι αδιανόητο κάτι τέτοιο.

Να συναντηθεί δηλαδή ο Φλορεντίνο Πέρεθ με τους Ultras Sur παίζει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Οι διοικήσεις της Πριμέρα Ντιβισιόν «ανέχονται» την παρουσία τους, χωρίς να τους δίνουν το παραμικρό προνόμιο. Στην δε πρώτη στραβή, οι τιμωρίες που επιβάλλονται – από την ίδια τη διοίκηση και όχι από άλλους φορείς – είναι άτεγκτες.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Κάθε τρεις και λίγο οι δικοί μας πρόεδροι συναντιούνται με τα πρωτοπαλίκαρα των συνδέσμων για να τους παρακαλέσουν να φερθούν ανθρώπινα και πολιτισμένα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μέχρι και βήμα σε τηλεόραση, εφημερίδες και sites έχουν μερικά από τα κορυφαία ρεμάλια, ξεδιπλώνοντας τη δηλητηριώδη προπαγάνδα τους με στόχο τη λοβοτομή όσων τους ακούνε ή τους διαβάζουν. Με όλα αυτά, είναι λογικό και αναμενόμενο, όλοι αυτοί να αποθρασύνονται, να λύνουν και να δένουν στα γήπεδα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Πάκο, τον Πέπε ή τον Φραν να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο του «Καμπ Νόου» και να λένε, ας πούμε, στον Τσάμπι Αλόνσο «μη φοβάσαι ρε, χτύπα το κόρνερ, δεν τρέχει μία»;

ΜΙΣΑΘΛΟΙ & ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Όλα αυτά τα ρετάλια έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη στρατιά εν δυνάμει χούλιγκαν, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να κάνουν «γιάλα» στα γήπεδα. Και αυτή η καραμέλα των «λίγων» ή των «γνωστών άγνωστων» δεν πρέπει να πείθει κανέναν. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων έχει αποδεχτεί τον ανεξάντλητο οχετό των ελληνικών κερκίδων – δυστυχώς πλέον σε όλα τα αθλήματα – με το λυπηρό επιχείρημα «άστους να βρίζουν, αρκεί να μην κάνουν τα χειρότερα».

Ήμουν πρόσφατα στο Καραϊσκάκη στο ματς με τον Πανσερραϊκό. Ομολογώ ότι στα τελευταία λεπτά εντυπωσιάστηκα από τα ντεσιμπέλ, το «σπρώξιμο» στους παίκτες του Ολυμπιακού ήταν μοναδικό ώστε να γυρίσουν το ματς.

Όμως το περιεχόμενο ήταν απαράδεκτο. Όχι μόνο εκεί, αλλά στα περισσότερα γήπεδα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Τα συνθήματα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία βρωμερά, σιχαμένα και απαράδεκτα. Και ο λόγος – δυστυχώς – είναι ότι το μίσος για τον αντίπαλο είναι μεγαλύτερο από την ίδια την αγάπη για την ομάδα τους. Ούτε φίλαθλοι, ούτε οπαδοί, αλλά μίσαθλοι. Δε γνωρίζω τι γίνεται γενικότερα στην υπόλοιπη Ευρώπη, όμως στην Ισπανία όπου έχω παρακολουθήσει πάνω από 150 παιχνίδια, δεν έχω συναντήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Ο κόσμος στηρίζει τους παίκτες του, κάποιες στιγμές θα ρίξει και το μπινελίκι του, αλλά να ωρύεται επί 90 λεπτά ομαδόν κατά του αντιπάλου με τις χειρότερες πιθανές βρισιές, δεν θα το δείτε ποτέ.

Χωρίς σχόλιο...

Εδώ, οι μάνες, οι αδερφές, οι πατεράδες, το στοματικό σεξ, οι σεξουαλικές περιπτύξεις, τα γεννητικά όργανα, ανδρικά και γυναικεία, αποτελούν τον βασικό κορμό της «δημιουργικής» έμπνευσης όχι μόνο στα δύο πέταλα, αλλά σε ολόκληρο το γήπεδο. Σας αρέσει ή όχι, το σύνολο – σχεδόν – όσων πηγαίνουν πλέον να δουν μπάλα, είναι είτε άρρωστοι είτε υπό διαμόρφωση άρρωστοι. Μας έχουν ζαλίσει τα παπάρια με το Final 4 του Βερολίνου και το γεγονός ότι δεν έγινε ούτε ένα έκτροπο. Συγχωρήστε με, αλλά 10.000 Έλληνες μέσα στο κλειστό, επί ώρες ολόκληρες έβριζαν χυδαία, οι μεν τους δε χωρίς έλεος. Αυτό δηλαδή δεν είναι ξεφτίλα; Και μιλάμε για «σοβαρούς» ανθρώπους, οικογένειες, παιδιά, γυναίκες, τους πάντες. Μόνο ο καημένος ο Αργύρης Καμπούρης φώναζε «πάμε γερά, μπράβο παιδιά» χωρίς να λερώνει το στόμα του.

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Ο σπόρος έχει βγάλει καρπούς και όσοι δεν το βλέπουν, απλά εθελοτυφλούν. Η προπαγάνδα ξεκίνησε από την περασμένη δεκαετία και επάνω της «πιάστηκαν» όλοι όσοι έβλεπαν εκεί άλλοθι. Κάποιοι έστησαν τις παράγκες τους, κάποιοι άλλοι τα φόρτωσαν όλα στις παράγκες χωρίς να βλέπουν τα δικά τους χάλια, κάποιοι ονόμασαν τη Ριζούπολη έπος, κάποιοι άλλοι αγκιστρώθηκαν στην ομολογουμένως ξεφτίλα του 2003, ξεχνώντας όμως τις δικές τους ξεφτίλες με τον Ευθυμιάδη, κανείς δεν τιμωρήθηκε παραδειγματικά και φτάσαμε στις φετινές ξεφτίλες, μέσα από μια πορεία που είναι γεμάτη από ξεφτίλες.

Το "έπος" της Ριζούπολης, "παράσημο" μιας ποδοσφαιρικής λογικής που δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό.

Από τη μια, ντου σε αγώνες παιδικών τμημάτων, ντου για να πλακώσουν κάποιοι τους δικούς τους ποδοσφαιριστές, ντου για να δείξουν κάποιοι μαγκιά στους αντίπαλους παίκτες, ντου σε σπίτια ποδοσφαιριστών, ρατσιστικά ξεσπάσματα, ξύλο σε προπονητές και διαιτητές, αντικείμενα προς όλους, βρισιές κατά πάντων, εμετικά πανό, μάτια που γυαλίζουν, αίματα που βράζουν, επεισόδια σε όλα τα αθλήματα, μίσος καθολικό, ενέργειες που τρομάζουν, προοπτικές που φοβίζουν.

Το "έπος" της Λεωφόρου, "παράσημο" στα άρρωστα μυαλά της αυτοδικίας και του τσαμπουκά.

Και από την άλλη, η πλήρης ατιμωρησία, η απόλυτη ανοχή των διοικήσεων, η κραυγαλέα αποτυχία της αστυνομίας, η αδιαφορία του κράτους, η βρωμιά πολλών εφημερίδων και ΜΜΕ, το πλήθος ξεπουλημένων και στρατευμένων δημοσιογράφων, η λοβοτομή σε πολλούς άλλους και η «αδίστακτη πολιτική» εκδοτών, επιχειρηματιών και διευθυντάδων με μοναδικό στόχο την πώληση των φύλλων και την αύξηση των κλικ.

ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Νέοι άνθρωποι που μπαίνουν ως παράγοντες στον χώρο του αθλητισμού, αφήνονται να παρασυρθούν στην κατηφόρα χωρίς να αντιδρούν, ενώ οι παλαιότεροι, που έτσι κι αλλιώς είναι «τελειωμένοι», ανεβάζουν σε ακόμα υψηλότερο «επίπεδο» την ανοχή τους απέναντι στη σαβούρα που κατακλύζει τα γήπεδά τους, αποθεώνοντας μάλιστα – όλοι μαζί – τους «πύρινους λαούς» τους σε κάθε ευκαιρία. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Να σταθώ σε δυο μόνο, έτσι, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Πώς γίνεται κύριοι Αγγελόπουλοι να ευαγγελίζεστε μια νέα εποχή στο χώρο του μπάσκετ, χωρίς βία και έκτροπα και επιτρέπετε να ξεκινήσει παιχνίδι της ομάδας σας με πανό στο κέντρο της κερκίδας, πάνω στο οποίο αναγράφεται «Διαμαντίδη μπινέ, να σαπίσουν τα κόκκαλά σου»; Που είναι η ευαισθησία σας; Πώς περιμένετε μετά να με πείσετε ότι έχετε αγαθές προθέσεις;

Χωρίς σχόλιο...

Και από την άλλη, πώς γίνεται ρε μάγκες της πολυμετοχικότητας να επιτρέπετε να αρχίσει ντέρμπι μέσα στο ΟΑΚΑ, όταν οι άρρωστοι στο πέταλο έχουν ξετυλίξει πανό που γράφει «παίξτε μπάλα με των γαύρων τα κεφάλια», με ζωγραφιά μάλιστα, για όποιον δεν το έχει εμπεδώσει, ένα πόδι Παναθηναϊκού να σουτάρει τα μούτρα ενός παίκτη του Ολυμπιακού; Πλάκα μας κάνετε και οι μεν και οι δε; Ή είστε ανίκανοι, ή είστε δειλοί, ή είστε αδιάφοροι απέναντι σε αυτό που απειλεί το προϊόν σας, ή – ακόμα χειρότερα – σας βολεύει. Και αυτά καταλήγουν πάντα και με μαθηματική ακρίβεια σε όλα όσα περιγράφω παραπάνω. Έχετε καταντήσει έρμαια της διάθεσης κάθε τσόγλανου που έχει πειστεί ότι ο ίδιος – και κανένας άλλος – είναι υπεράνω συλλόγου, διοίκησης, ιστορίας, αρχών, σεβασμού και πολλών άλλων.

Χωρίς σχόλιο...

Το μίσος είναι τόσο μεγάλο που τα όρια δεν υπάρχουν πια. Οι «φίλαθλοι» του Πανιώνιου, ή μάλλον κάποιοι από αυτούς, έκαναν φύλλο και φτερό το ίδιο το γήπεδό τους για να μην φιλοξενηθεί η ΑΕΚ, στο όνομα μιας βεντέτας για τις ρίζες των δυο συλλόγων και το ποιος από τους δυο σέβεται περισσότερο τις χαμένες πατρίδες. Καλά, πλάκα μου κάνετε; Αν πιάσετε οποιοδήποτε από τα ρεμάλια που διέλυσαν το «σπίτι» τους και του πείτε τη λέξη Αϊβαλί, θα νομίζει ότι πρόκειται για αμυντικό χαφ από κάποιο κράτος της Αφρικής. Και βέβαια είναι φυσιολογικό να περιμένουν όλοι τα χειρότερα. Που ήδη τα έχουμε ζήσει με τον Φιλόπουλο, αλλά ποιος το θυμάται πια αυτό... Τα φόρτωσαν όλα σε ένα πρεζάκι και γεια σας.

ΜΕΤΡΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Οι διοικήσεις των περισσότερων ΠΑΕ – και οπωσδήποτε των μεγάλων – δεν κάνουν το παραμικρό για να πολεμήσουν τη βία. Το παραμικρό. Διαβάζουμε συνεχώς μεγαλόσχημες ανακοινώσεις που διαβεβαιώνουν ότι «εμείς κάνουμε κινήσεις μπλα μπλα μπλα». Να ‘χαμε, να λέγαμε. Ο ίδιος ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού – για να φέρουμε ένα άλλο πρόσφατο παράδειγμα – δήλωσε σε δημοσιογράφους πριν λίγες μέρες, ότι ο Αυστραλοπίθηκος που πέταξε το κέρμα στο κεφάλι του επόπτη στο ματς με τον ΠΑΟΚ, δεν πιάστηκε γιατί οι εικόνες από τις κάμερες ασφαλείας ήταν... θολές.

Δεν υπάρχει λόγος να σας παραθέσω τα μέτρα ασφαλείας στα γήπεδα της Πριμέρα, μόνο να σας πω ότι στο «Μπερναμπέου» υπάρχουν 512 (!) κάμερες και πως Ρεάλ και Μπαρτσελόνα διαθέτουν κλουβιά για να μπορούν να ελέγχουν τους οργανωμένους με επιτυχία και βέβαια να μπουζουριάζουν εκεί μέσα όσους διανοηθούν – να προσπαθήσουν – να περάσουν μέσα στο γήπεδο οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί επικίνδυνο. Τώρα, λέει, η Εισαγγελία θυμήθηκε ότι πρέπει να διεξάγει έρευνα για να βρεθεί πώς μπήκαν τα εκατοντάδες καπνογόνα μέσα στο φαληρικό γήπεδο. Λες και είναι η πρώτη φορά, λες και γίνεται μόνο εκεί. Το πόσο πίσω είμαστε αποδεικνύεται με άπειρα επιχειρήματα.

Πάρτε τους περίφημους σεκιούριτι που περιφρουρούν – υποτίθεται – την ασφάλεια στα γήπεδα. Γελάει ο κόσμος. Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, ανοίξτε την τηλεόραση και παρακολουθείστε ένα οποιοδήποτε ματς της Πρέμιερ ή της Πριμέρα. Οι σεκιούριτι εκεί, επί 90 λεπτά κοιτάνε τις κερκίδες και όχι το παιχνίδι. Δουλειά τους είναι να παρακολουθούν τον κόσμο στις εξέδρες. Εδώ δε φτάνει μόνο το ότι οι περισσότεροι από αυτούς «αρμενίζουν» παρακολουθώντας το ματς, αλλά είναι και τελείως ανίκανοι να σταματήσουν τους κάθε είδους εισβολείς.

Θυμάστε το ρετάλι που είχε μπει μέσα στο γήπεδο και έχωνε τα εξ αμάξης στον Σηφάκη και τον σεκιουριτά που απλά κοιτούσε την εξέλιξη; Ο Ρέμος είχε δηλώσει τότε στην απολογία του στον αθλητικό δικαστή ότι «ένας ήταν μόνο». Μα εκεί είναι η ουσία, να εμποδίσεις αυτόν τον ένα, για αυτό πληρώνεσαι. Ή το άλλο ρεμάλι που μπήκε πρόσφατα στο γήπεδο των Ιωαννίνων, χτύπησε τον Βεζυρίδη και στη συνέχεια βοηθήθηκε (!) από τους σεκιούριτι για να την ξανακάνει στην κερκίδα, ενώ όλοι παρακολουθούσαν απαθείς;

Χωρίς σχόλιο...

Και αν το πάμε παραπέρα, οι μισοί από δαύτους είναι οργανωμένοι ή πρώην οργανωμένοι. Πώς δηλαδή να τσαμπουκαλευτούν στα «αδέρφια» τους και να πλακωθούνε μαζί τους για να σταματήσουν τα ντου; Και μετά αναρωτιέται ο εισαγγελέας πώς μπαίνουν τα καπνογόνα και οι φωτοβολίδες μέσα. Ξέφραγα αμπέλια είναι τα γήπεδα και τα υπόλοιπα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε. Όποιος από τους «πύρινους κόσμους» γουστάρει, βάζει ότι του καπνίσει μέσα είτε την ίδια μέρα, είτε τις προηγούμενες.

Φτιάχνουν τις καβαντζούλες τους για να δημιουργήσουν μετά τις υπέροχες ατμόσφαιρες, αυτές που αποθεώνουν στη συνέχεια οι εφημερίδες και τα sites. Και τις έπιασε ξαφνικά ο πόνος τις εφημερίδες για τις διακοπές που έγιναν στο ντέρμπι μέχρι να φύγει ο κουρνιαχτός. Στις προηγούμενες αγωνιστικές όμως δε θυμάμαι κανέναν να κράζει τα καραγκιοζιλίκια, είτε στο ΟΑΚΑ, είτε στο Καραϊσκάκη. Έπρεπε να ξεφτιλιστεί το σύμπαν για να πάρουν όλοι χαμπάρι τις κροτίδες.

ΕΥΡΩΠΗ

Αλλά αν θέλετε ατμόσφαιρες και κολπάκια, για να σας δω να τα κάνετε αυτά σε ευρωπαϊκά ματς μαναράκια  μου. Τότε που όλοι σας, πράσινοι, κόκκινοι και λοιποί συγγενείς βγάζετε ξαφνικά λειριά και κάνετε τις κότες, γιατί γνωρίζετε πολύ καλά ότι οι μυστήριοι της ΟΥΕΦΑ δε μασάνε από λαούς και τζιριτζάντζολες.

Σας τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί και σας πετάνε στην απέξω. Γιατί εδώ σας έμαθαν ότι αν δεν καεί το πελεκούδι, δεν μπορούμε, δεν επιτρέπεται να δούμε μπάλα. Είναι η μαγκιά της φυλής ρε παιδί μου.

Και βλέπουν τις κερκίδες του «Ολντ Τράφορντ», του «Άνφιλντ», του «Μπερναμπέου», του «Καμπ Νόου» και σκέφτονται «πω, πω, οι ξενέρωτοι, δεν πετάνε τίποτα, δεν καίνε τίποτα, δεν καταστρέφουν τίποτα, δεν πλακώνονται, δε μπουκάρουν». Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά, η πολιτισμένη, η ξεχωριστή, αυτή που σέβεται τους παίκτες, δικούς της και αντίπαλους, αυτή που απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, που βγάζει χιούμορ και υγεία προς τα έξω, που αγαπάει την ομάδα της και είναι πραγματικά κοντά της στα καλά και στα άσχημα.

Πάρτε δυο παραδείγματα μήπως και ξεστραβωθείτε «στρατιώτες» της «7», της «13», της «21», της «4», της όποιας θύρας φιλοξενεί ρετάλια μίσαθλους. Το πρώτο βίντεο είναι από αγώνα της Κάντιθ στην Ισπανία. Κυριολεκτικά όταν η φαντασία βρίσκεται στην εξέδρα. Λίγο πριν, ο επόπτης έχει κάνει λανθασμένη υπόδειξη κατά της Κάντιθ. Ο τρόπος που διαλέγουν οι φίλοι της ομάδας να διαμαρτυρηθούν, δεν είναι το κλασικό ελληνικό «διαιτητή γαμιέται η μάνα σου». Όχι. Αυτοί διαλέγουν να ακολουθούν συνεχώς τον επόπτη, σε κάθε κίνησή του. Γιατί διασκεδάζουν, γιατί κάνουν χαβαλέ, γιατί δεν προσβάλλουν κανέναν. Δείτε το και πείτε μου τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι φίλαθλοι με τα αποβράσματα των φανατικών θυρών εδώ στην Ελλάδα.
www.sport24.gr