Καρπενήσι, άγιο μου τσιπουράκι...

Καρπενήσι και χιονοδρομικό, λίμνη Κρεμαστών και μονή Προυσού, χωριά σαν ζωγραφιά κι ένα ποτηράκι τσίπουρο ως εγκάρδιο κέρασμα των φιλόξενων ντόπιων· η νότια Ευρυτανία έχει χίλιους τρόπους για να μας ξελογιάσει...

Το χιονοδρομικό κέντρο στο Βελούχι είναι πάντα στις πρώτες επιλογές των ski-fans, το Καρπενήσι ξέρει καλά πώς να διασκεδάζει τις παρέες στα cozy μπαράκια του και η ευρυτανική φύση φοράει αυτή την εποχή τα πιο όμορφα χρώματά της. Ερχόμαστε ξανά στην Ευρυτανία όχι για έναν αλλά για πολλούς λόγους: να ανακαλύψουμε ό,τι καινούριο υπάρχει στην περιοχή, να ξαναδούμε παλιούς φίλους και να γυρίσουμε ένα ένα τα μικρά χωριουδάκια που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε φιλοξενία και αυθεντικότητα.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΡΟΦΗ: ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ
Το Καρπενήσι δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «γραφική πόλη»· ο πόλεμος και αργότερα ο σεισμός του 1966 κατέστρεψαν ό,τι είχε απομείνει από τα παλιά κτίσματα. Σήμερα ελάχιστα είναι εκείνα που θυμίζουν αλλοτινές εποχές. Γι' αυτό και η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις καθώς έρχεσαι, βλέποντας από μακριά τα σπίτια με τις κεραμοσκεπές, περισσότερο ξεγελάει παρά προϊδεάζει για τη συνέχεια. Μετά, όμως, από αμέτρητες στροφές και περίπου 300 χλμ. οδήγησης από την Αθήνα, ομολογώ πως αυτή τη στιγμή λίγο με απασχολεί η αρχιτεκτονική παράδοση της πόλης. Εκείνο που χρειάζομαι είναι να χαλαρώσω κάπως και ο καλύτερος τρόπος είναι να επισκεφθώ κάποια από τα μπαράκια που μόλις άνοιξαν στο Καρπενήσι. Είναι βραδάκι, και παρά το κρύο ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει τα bars και τα cafes της Ζηνοπούλου και της Καρπενησιώτη, των δυο πλέον πολυσύχναστων δρόμων, που ξεκινούν από την κεντρική πλατεία. Ένα ποτάκι λοιπόν (ή και περισσότερα...) στο Alter ego ή το Status είναι ό,τι πρέπει για να ανακτήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα μας στο Καρπενήσι.
ΤΟ ΣΤΕΡΙΑΝΟ ΝΗΣΙ
Η βόλτα στο Καρπενήσι, το «στεριανό νησί» της Ελλάδας, ξεκινάει ασφαλώς από την κεντρική πλατεία Μάρκου Μπότσαρη. Οι βρύσες με τα πέτρινα λιοντάρια, το μέγαρο του δημαρχείου, ο ναός της Αγίας Τριάδας και τα ψηφιδωτά πάνω στην πλατεία με τα ονόματα των ευρυτανικών δήμων, κερδίζουν αρκετά κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής. Είναι βλέπετε από τα σπουδαιότερα, αν όχι και τα μοναδικά, αξιοθέατα της πόλης! Αποφασισμένοι, όμως, να ανακαλύψουμε κι άλλες όμορφες εικόνες ξεκινάμε μαζί με τον Στέφανο, το φωτογράφο, την περιήγηση. Τα καταστήματα με τα παραδοσιακά προϊόντα, απέναντι από την πλατεία, τραβούν την προσοχή μας και το πρώτο τσιπουροκέρασμα δεν αργεί να φτάσει! Συνεχίζουμε κατεβαίνοντας την Καρπενησιώτη και στο πρώτο κιόλας στενό σταματάμε στον πεζόδρομο της Αιτωλού. Εκεί, «κρυμμένη» δίπλα στα σκαλοπάτια, βρίσκουμε τη «βρύση της Τσάτσενας», μια πηγούλα που μόνο οι πιο παλιοί πλέον (ανά)γνωρίζουν!
Επιστροφή στη Ζηνοπούλου, το δρόμο με τα περισσότερα cafes, καταστήματα και φαγάδικα. Καθώς συζητάμε με τους ντόπιους, μας μιλούν για τη συνοικία της Αγίας Παρασκευής με τη «Γυφτόβρυση», την πιο παραδοσιακή γειτονιά στην πόλη. Ανεβαίνουμε, λοιπόν, μέχρι την εκκλησία και πράγματι το σκηνικό εδώ δεν μας απογοητεύει. Μην φανταστείτε βέβαια εντυπωσιακά αρχοντικά και πέτρινα αριστουργήματα: λίγα είναι κι εδώ τα σωζόμενα πετρόκτιστα, αρκετά, όμως, για να μας δώσουν μια καλή εικόνα από το παρελθόν της πόλης. Όσο για τη θέα; Ολόκληρο το Καρπενήσι απλώνεται στα πόδια μας, με τα σύννεφα, που σχεδόν αγγίζουν τις στέγες, να κάνουν ακόμη πιο μυστηριακό το σκηνικό...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΣΤΟ AMERICAN DREAM
Το Καρπενήσι είναι εξαιρετική βάση για εξορμήσεις στα χωριά της ευρύτερης περιοχής. Ξεκινάμε, λοιπόν, για τη νότια Ευρυτανία, με κατεύθυνση προς τον Προυσό. Οι Κορυσχάδες είναι η πρώτη μας στάση, 4 χλμ. ΝΔ της πρωτεύουσας: είναι από τα πιο ιστορικά χωριά στο νομό: εδώ συστήθηκε η «Κυβέρνηση του Βουνού» στα χρόνια της Κατοχής και το σχολείο που ορθώνεται στην πλατεία θυμίζει ακόμη τους αγώνες της Αντίστασης. Οι κάτοικοι που συναντάμε είναι λιγοστοί, τα σαββατοκύριακα, ωστόσο, οι επισκέπτες του χιονοδρομικού γεμίζουν τους καλόγουστους ξενώνες. Μιλώντας για ξενώνες, ολόκληρη η διαδρομή από το Καρπενήσι μέχρι περίπου τη διασταύρωση για το Μεγάλο Χωριό μοιάζει να είναι «υπό κατασκευή». Πετρόκτιστα αρχίζουν να ορθώνονται κι από τις δυο πλευρές του δρόμου, όλα «μυστηριωδώς» εναρμονισμένα με το περιβάλλον, σαν προέκταση της ίδιας της φύσης.
Επόμενος σταθμός μας το Βουτύρο, το «χωριό των ξενιτεμένων». Οι ντόπιοι που συναντάμε στα λιθόστρωτα δρομάκια του δεν ξεπερνούν τους 20 με 25· πολλοί, βλέπετε, βρίσκονται ακόμη στο εξωτερικό, στην Αμερική ή την Αυστραλία κυρίως ως γνήσια παιδιά της μετανάστευσης. Εκείνοι που γύρισαν, ωστόσο, φρόντισαν να αναστυλώσουν τα παλιά σπίτια, να βάλουν τις βάσεις και να εξελίξουν τις τουριστικές υποδομές (ξενώνες και εστιατόρια) που έχουν αναδείξει σήμερα το χωριό σε δημοφιλή προορισμό. Ξέχωρα από το γεγονός, βέβαια, ότι ο οικισμός βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στο έλατο! Δυο τσιπουράκια ακόμα και η περιήγηση συνεχίζεται.
ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΡΟΥΣΟ...
Συνεχίζοντας προς τα νότια, φτάνουμε στο Μεγάλο Χωριό. Και μόνο για το ονομαστό γαλακτομπούρεκο του Καρβέλη αξίζει να έρθει κανείς μέχρι εδώ και φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε! Για τη χώνεψη, μια βόλτα στην ελατόφυτη πλαγιά, με τα μικρά ξύλινα γεφύρια είναι ό,τι πρέπει, πριν στο gps μπει ο επόμενος στόχος μας, το Μικρό Χωριό.
Δύο οικισμοί στην ουσία, το Παλιό και το Νέο Μικρό Χωριό βλέπουν ξανά σήμερα τον κόσμο να επιστρέφει χάρη σε νεόκτιστες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις που ανοίγουν τις πύλες τους. Παρότι μεσημέρι, το κρύο είναι έντονο· πώς να αρνηθούμε λοιπόν ένα ακόμη τσιπουράκι;
Το τελευταίο χωριουδάκι που συναντάμε στο δρόμο για τον Προυσό είναι ο Γαύρος. Τρία-τέσσερα σπίτια όλα κι όλα, άλλα τόσα ταβερνάκια και ακόμη λίγα μαγαζιά με παραδοσιακά είδη. Τι άλλο μας περίμενε εδώ; Σωστά το μαντέψατε: 3-4 ακόμη κεράσματα· ήδη έχουν αρχίσει να μαζεύονται αρκετά και τα χιλιόμετρα που μας περιμένουν ακόμη πολλά!.. Τελευταία στάση της διαδρομής μας ο Προυσός, με το χτισμένο στην αγκαλιά του βουνού μοναστήρι της Παναγίας, μοιάζει σαν αληθινό καταφύγιο ψυχής και πίστης...
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΣΙΠΟΥΡΟ!
Επιστροφή στο Καρπενήσι, με την πυξίδα μας να δείχνει αυτή τη φορά προς Δομνίστα. Από τις δυο πιθανές διαδρομές επιλέγουμε την πιο δύσκολη μεν αλλά περισσότερο όμορφη, περνώντας από Κλαυσί, Μουζίλο, Ανιάδα και Σύγκρελο. Έλατα και πλατάνια γεμίζουν το μάτι με έντονο πράσινο και οι απανωτές στροφές όχι μόνο δεν μας κουράζουν αλλά αντίθετα, μας δίνουν και αφορμή για μικρότερη ταχύτητα και... καλύτερη παρατήρηση του τοπίου.
Αφού περάσουμε το Κρίκελλο, με την έξοχη πλατεία του Αγίου Νικολάου και τον ομώνυμο ναό, μας υποδέχεται η Δομνίστα. Χωριό ιστορικό -εδώ ο Θανάσης Κλάρας έγινε «Άρης Βελουχιώτης»- που υποφέρει κι αυτό από την έλλειψη νεολαίας. Αχτίδα ελπίδας η προσπάθεια της Όλγας και του Χαλ, που με τον ολοκαίνουριο ξενώνα τους φέρνουν πάλι κόσμο στον οικισμό.
Για την επιστροφή μας επιλέγουμε την πιο «ορθόδοξη» διαδρομή, περνώντας από τη Μυρίκη και τον Άγιο Νικόλαο, ίσως το χωριό με την εντονότερη ανάπτυξη, με νέους και πολυτελείς ξενώνες να το βάζουν στην πρώτη γραμμή! Όσο για το τέλος της περιήγησης, τι καλύτερο από το να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα αγναντεύοντας τη λίμνη Κρεμαστών από τα Τσαγκαράλωνα, έξω από τα Φιδάκια· αυτή τη φορά άνευ τσίπουρου! Αυθόρμητα σκέφτομαι πως κάτι θα ήξερε εκείνος που μας είπε χαριτολογώντας «εδώ θα έπρεπε κανονικά να πληρώνει ο κόσμος φόρο παραδείσου»!
www.newsday.gr