Δικαιοσύνη a la carte...

Πάντα είχα εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη... Πίστευα και πιστεύω, ότι η δίκαιη απονομή της, αποτελεί το υπέρτατο καταφύγιο κάθε αδικημένου κι ως θεσμός τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας.

Πρόσφατα όμως διάβασα μια είδηση και ομολογώ ότι η εμπιστοσύνη μου κλονίστηκε. Μάλιστα δε, πιστός στις αρχές μου, μιλώντας στο ραδιόφωνο εξέφρασα λανθασμένες απόψεις, για τις οποίες ζητώ δημοσίως συγγνώμη.

Η είδηση αφορούσε έναν 75χρονο,που για να ζήσει επαιτούσε. Συνελήφθη στο Χαϊδάρι. Οδηγήθηκε απ' τους αστυνομικούς στο αυτόφωρο και παρά την εξαθλίωσή του και την ασθένεια από την οποία έπασχε(Αλτσχάιμερ),καταδικάστηκε σε 10ήμερη φυλάκιση.

Η ποινή του ήταν εξαγοράσιμη. Ο ίδιος δεν είχε προφανώς χρήματα να πληρώσει. Ούτε εμφανίστηκε κάποιος συγγενής του να τον βγάλει απ' τη δύσκολη θέση. Ο ηλικιωμένος ήταν τραγικά μόνος στον κόσμο. Μοιραία λοιπόν, πήρε το δρόμο για τη φυλακή, έχοντας ωστόσο το πλεονέκτημα να εκτίσει το μισό της ποινής του, επειδή ήταν άνω των 65 ετών.

Σε ραδιοφωνική εκπομπή υποστήριξα, ότι η Θέμις είναι τυφλή και ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται απαρέκκλιτα. Μετά όμως κάθισα και σκέφτηκα.

Κύριοι Δικαστές εξαντλείτε όλη σας την αυστηρότητα σ' έναν ανήμπορο γέροντα και καταδικάζετε με αναστολή έναν επώνυμο καλλιτέχνη -συνομήλικο του επαίτη-ο οποίος αποδεδειγμένα χρωστάει αμύθητα ποσά στο κράτος από φοροδιαφυγή.

Κύριοι Δικαστές, στέλνετε στη φυλακή έναν πεινασμένο άνθρωπο και μένουν απ' έξω μεγαλοκαρχαρίες με αστρονομικές καταθέσεις, βίλες και κότερα, που οι πράξεις τους έχουν προκαλέσει την οργή του κόσμου.

Είναι λοιπόν τυφλή η δικαιοσύνη ή απονέμεται a la carte?

Η αναλγησία του κράτους όμως, στην περίπτωση του ηλικιωμένου και άρρωστου επαίτη, δε σταματά εδώ.

Οι δικαστές ανέγνωσαν την ποινή κι εγκατέλειψαν την έδρα. Για κάποιους απ' αυτούς, ο ζητιάνος θα μπορούσε να είναι πατέρας τους. Δεν σκέφτηκαν όμως, αφού τον καταδίκασαν, να φροντίσουν στη συνέχεια και για τον αξιοπρεπή τρόπο-αφού αποτελούσε ειδική περίπτωση-έκτισης της ολιγοήμερης ποινής του.

Έτσι βρέθηκε σε μια κλούβα της αστυνομίας κι επί πέντε μέρες, ταξίδεψε όλη την Ελλάδα διανύοντας 1000 χιλιόμετρα, έως ότου φτάσει στις φυλακές Κομοτηνής, όπου κρατούνται ως επί το πλείστον βαρυποινίτες. Εκεί για καλή του τύχη, ο διευθυντής του σωφρονιστικού καταστήματος τον περιέθαλψε για 12 ώρες!!! κι αφού έληξε η ποινή του, με δικά του έξοδα τον έβαλε στο ΚΤΕΛ, για να επιστρέψει ξανά στην Αθήνα...

Για ποιά δικαιοσύνη μιλάμε κύριοι και για ποιό κοινωνικό κράτος; Ο κάθε ένας από μας έχει τεράστιες ευθύνες, αν θέλουμε κάποτε να αλλάξουν τα πράγματα σε τούτη τη χώρα. Ο βετεράνος και πολύπειρος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου κύριος Αλέξανδρος Κατσαντώνης, σχολιάζοντας την είδηση, είπε χαρακτηριστικά: «Έπρεπε να πάει φυλακή ο δικαστής κι όχι ο ζητιάνος».

Εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία της δικαιοσύνης ως υπέρτατο αγαθό. Όμως, άλλο το πνεύμα και άλλο το γράμμα του νόμου. Μεγάλοι δικαστές που έμειναν ιστορία, δεν ήταν αυτοί που διακρίθηκαν για την αυστηρότητα αλλά για την ανθρωπιά τους. Και καλοί δημοσιογράφοι είναι αυτοί, που ξέρουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους.
ΠΗΓΗ