Και ενώ όλος ο κόσμος έχει στραμμένα τα βλέμματα προς την Ιαπωνία-και δικαίως-το δράμα του εμφυλίου στην Λιβύη παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, με τις δυνάμεις του Μουαμάρ Καντάφι να παίρνουν πίσω μια προς μια της πόλεις που είχαν καταλάβει οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις, ενώ πληροφορίες από ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία και αυτόπτες μάρτυρες, κάνουν λόγω για ομαδικές εκτελέσεις συμμετεχόντων στην εξέγερση ή κατά την γλώσσα του καθεστώτος «τρομοκρατών».
Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος στην Λιβύη ο υπογράφων είχε προειδοποιήσει πως είναι πολύ δύσκολο ο Μουαμάρ Καντάφι να ανατραπεί κι αν αυτό καταστεί δυνατό, θα έχει προηγηθεί ένα «λουτρό αίματος». Δυστυχώς επαληθευτήκαμε.
Ο δυτικός «εμφύλιος»
Η Δύση είναι διχασμένη για το τι πρέπει να κάνει, μιας και τα συμφέροντα κάθε χώρας που ανήκει στους G8 είναι διαφορετικά και άλλες επιθυμούν την παραμονή του Καντάφι και άλλες όχι. Όμως αυτό που είναι αξιομνημόνευτο-για μια ακόμη φορά-είναι τα σκαμπανεβάσματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που κάθε μέρα αλλάζει και στάση. Είναι ενδεικτικό πως από εκεί που ήταν έτοιμη να προβεί σε «χειρουργικά πλήγματα» κατά των δυνάμεων του Μουαμάρ Καντάφι-δίνοντας ελπίδες στους αντικαθεστωτικούς να διευρύνουν το μέτωπο των επιχειρήσεών τους-τώρα τηρούν μια πιο μετριοπαθή στάση λέγοντας «θα δούμε».
Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με την περίπτωση του πρώην προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Στην αρχή ο Λευκός Οίκος έλεγε πως: «θα πρέπει να μείνει στην εξουσία και θα τον στηρίξουμε» και μετά από την πορεία της εξέγερσης είπε ότι: «είναι καιρός να εγκαταλείψει την εξουσία».
Και βέβαια, όπως επίσης έχουμε γράψει παλαιότερα, το Ισραήλ δεν επιθυμεί την πτώση του Μουαμάρ Καντάφι, δεδομένο που ο Λευκός Οίκος έχει πάρει πλέον «πολύ σοβαρά υπόψη του» όπως και στην περίπτωση της Αιγύπτου. Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι για το Τελ Αβίβ γνώριμος και προβλέψιμος. Ειδικά μετά το 2008 όπου οι ΗΠΑ υπέγραψαν το διάταγμα όπου έθεσαν εκτός λίστας των «χωρών που υποθάλπουν την τρομοκρατία» την Λιβύη και επιτράπηκε σε δυτικές-και όχι μόνο-εταιρείες να επενδύσουν σε αυτό το νέο «οικονομικό παράδεισο», το Ισραήλ υποβάθμισε τον κίνδυνο από την Λιβύη. Και φυσικά με έμμεσο τρόπο, πολυεθνικές εταιρίες ισραηλινών συμφερόντων προχώρησαν και αυτές σε επενδύσεις στη Λιβύη. Όλα αυτά τώρα λοιπόν κινδυνεύουν να χαθούν. Στο Τελ Αβίβ πιστεύουν πως ένα μετά-Καντάφι καθεστώς αν δεν προέρχεται από τα «σπλάχνα» του ίδιου του λίβυου ηγέτη θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την περιοχή με ό,τι αυτό θα μπορούσε να είχε σαν συνέπεια.
Η ισραηλινή διπλωματία διαμηνύει προς τον Λευκό Οίκο πως βίαιη αλλαγή στη διακυβέρνηση της Λιβύης μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια αστάθεια και προτείνουν ως «μοντέλο» αυτό της Αιγυπτιακής αλλαγής. Ενας «κακός Καντάφι» είναι καλύτερος από έναν άγνωστο ηγέτη και ειδικά αν αυτός πρόκειται για φονταμενταλιστή.
Το οξύμωρο είναι πως οι δύο ορκισμένοι εχθροί-η Λιβύη και το Ισραήλ-στέκονται κάτω από την ίδια τέντα για να γλυτώσουν από την «αμμοθύελλα» του Σιρόκου που έρχεται από τα βάθη της Σαχάρας. Όμως οι διεθνείς σχέσεις μεταβάλλονται και αλλάζουν βάση του εθνικού συμφέροντος. Και όπως φαίνεται ο Μουαμάρ Καντάφι από «τρελλός» έγινε «φίλος».
Ο OPEC και η Λιβύη
Ο αραβικός σύνδεσμος και αυτός με την σειρά του ζητά τώρα την εφαρμογή «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» (no fly zone) προσπαθώντας να βοηθήσει με αυτό τον τρόπο τους αντικαθεστωτικούς. Όμως και αυτός με την σειρά του αποδεικνύεται ανεπαρκής. Οι μεγάλες αραβικές χώρες δείχνουν πως δεν διαθέτουν την απαραίτητη στρατιωτική ισχύ να επιβάλλουν τις απόψεις τους, χρησιμοποιώντας απλά και μόνο το «πετρελαϊκό όπλο» για να «πείσουν» τις ισχυρότερες στρατιωτικά δυνάμεις του κόσμου να εμπλακούν, κάνοντας αυτές τη «βρώμικη δουλειά».
Πέρα από αυτό όμως υπάρχει και το μεγάλο παιχνίδι του λιβυκού πετρελαίου. Οι χώρες του αραβικού συνδέσμου που ανήκουν στον OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries), θέλουν το συντομότερο δυνατόν να αρχίσει εκ νέου η ροή του λιβυκού πετρελαίου ώστε να σταματήσουν να πριμοδοτούν με αυξημένη παραγωγή το «λιβυκό κενό» αφενός και αφετέρου να τεθεί εκτός εξουσίας ο «προβληματικός Καντάφι» όπως χαρακτηρίζουν τον λίβυο ηγέτη οι πετρελαιοπαραγωγικές αραβικές χώρες, ώστε να υπάρχει μια κοινή γραμμή μεταξύ των αραβικών κρατών που διαθέτουν πετρέλαιο στον OPEC.
Η τελική απόφαση
Αν λοιπόν τεθεί σε επιχειρησιακή λειτουργία η «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στον λιβυκό εναέριο χώρο, αυτό θα γίνει με τη διεθνή κοινότητα διχασμένη βρισκόμενη σε έντονη αντιπαράθεση. Οι χώρες του ΝΑΤΟ και ειδικά οι ΗΠΑ- θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα ταχθούν στο πλευρό των Αράβων που την ζητούν ή των Ισραηλινών που δεν την θέλουν. Και οι μεν Αραβες κρατούν το «χαρτί» του πετρελαίου οι μεν Ισραηλινοί το «χαρτί» της επίσημης δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Και τα δύο «χαρτιά» βρώμικα αλλά εξίσου αποτελεσματικά στη διαμόρφωση ισορροπιών και στρατηγικής.
Τις επόμενες ημέρες θα δούμε να ξετυλίγεται το κουβάρι των προθέσεων της Δύσης και μαζί με αυτό και το τι έχουν προγραμματίσει οι στρατηγιστές μέσα στα «σκοτεινά» γραφεία των κτιρίων που αποφασίζουν για το μέλλον των κρατών και των εθνών στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στην Ρώμη, στις Βρυξέλλες.
Όμως ο Μουαμάρ Καντάφι, όποια κι αν θα είναι η εξέλιξη, είναι απρόβλεπτος και ικανός να δημιουργήσει τον δικό του «σεισμό» οι δονήσεις του οποίου δεν θα προκαλέσουν ζημιές μόνο στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
www.newscode.g
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου