Ο... χουντικός φασισμός της Δημοκρατίας και ο ηγέτης που δεν ζει!

Ο λαός... Έννοια σύνθετη. Μα και ερώτημα μέγα! Ποιος ορίζει τι είναι ο λαός; Εκείνος που είναι καθημερινά στη βιοπάλη και λιώνουν τα νιάτα τους, όπως λέει και το τραγούδι, ή εκείνος που υποτίθεται ότι τον εκπροσωπεί;
Συνδικαλισμός! Έννοια περίεργη.

Τη μια τους βλέπεις να είναι «στ’ άρματα», για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα του λαού και την άλλη τους βλέπεις σε υπουργικά γραφεία, να κυκλοφορούν με αυτοκινητάρες και να καπνίζουν πούρα.

Κάποιοι άλλοι συνδικαλιστές δεν γίνονται υπουργοί, αλλά έχουν μεζονέτες και καταθέσεις στις τράπεζες.
Και το ερώτημα το μεγάλο είναι: Γιατί γίνονται απεργίες, αφού η όποια κυβέρνηση αυτό που θέλει να περάσει, θα το περάσει;
Για την τιμή των όπλων; Για τα μάτια του κόσμου; Για το τίποτα;
Οι αγρότες στη Γαλλία, αν αποφασίσουν να απεργήσουν επειδή εκεί υπάρχει σοβαρό συνδικαλιστικό κίνημα, ξέρουν να κερδίζουν.
Δεν λειτουργεί τίποτα και φεύγουν κερδισμένοι.
Εδώ η... σοσιαλιστική κυβέρνηση απαγορεύει συγκεντρώσεις αγροτών στις Σέρρες! Ο Παπουτσής, ως άλλος «αποφασίζομεν και διατάζομεν», τους έβαλε χεράκι και τους απείλησε με αυτόφωρο.
Και οι αγρότες ξέχασαν ότι έχουν προβλήματα και συμμορφώθηκαν!!!
Και ρωτάει κάποιος αφελής.
Υπάρχει στην Ελλάδα συνδικαλιστικό κίνημα, που να υπερασπίζεται τους εργαζομένους ή όλο αυτό είναι ένα παραμύθι που γιγαντώθηκε, μάλιστα, μετά τη μεταπολίτευση;
Και δεύτερον, το σημερινό πολίτευμα είναι δημοκρατία ή χούντα;
Εγώ δίνω μια απλή απάντηση.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ.
Ψηφίστηκε χθες το βράδυ το νομοσχέδιο για την υγεία και ξαφνικά σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις.
Βλέπετε σήμερα στις τηλεοράσεις να δείχνουν ρεπορτάζ για τους γιατρούς;
Και κάποιος αφελής ρωτάει: Και τώρα τι γίνεται; Γιατί ρε κάνατε απεργίες τόσο καιρό και με ταλαιπωρούσατε εμένα, που δεν είχα λεωφορείο να πάω στη δουλειά μου, που έψαχνα φαρμακείο για το παιδί μου να πάρω φάρμακο κι ήταν κλειστά και έψαχνα γιατρό και μου κλείνατε ραντεβού μετά από 2 μήνες;
Ποιος κοροϊδεύει ποιον σ’ αυτόν τον τόπο επιτέλους; Μα όλοι είναι στο κόλπο; Πολιτικοί, συνδικαλιστές, μεγαλοπρομηθευτές, δημοσιογράφοι και μόνο ο απλός λαός είναι στην απ’ έξω;
Ο λαός ψάχνει ηγέτη. Πραγματικό ηγέτη όμως. Όχι επαγγελματία πολιτικό.
Ο ηγέτης πρέπει να έχει περπατήσει στην Ομόνοια και τους γύρω δρόμους. Να έχει δει τα πρεζόνια να χτυπούν ένεση μπροστά στον κόσμο.
Να έχει πάει σε δημόσιο σχολείο για να καταλάβει ότι, αν δεν πληρώσεις ιδιαίτερα, δεν μαθαίνεις γράμματα.
Να έχει χρειαστεί να κάνει εξέταση σε δημόσιο νοσοκομείο και να περιμένει μαζί με τον υπόλοιπο λαό στην ουρά, κι ας βογκάει.
Να έχει χρειαστεί να ψωνίσει από την λαϊκή, ψάχνοντας την καλύτερη τιμή στο λάχανο.
Να έχει χρειαστεί να δακρύσει, γιατί, επειδή δεν του έφτανε ο μισθός, δεν κατάφερε να πάρει αυτό που ήθελε το παιδί του τα Χριστούγεννα.
Με λίγα λόγια, ο ηγέτης πρέπει να έχει ΖΗΣΕΙ. Όχι στην εικονική πραγματικότητα των πολιτικών.
Να έχει ζήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.
ΠΗΓΗ