Πριν από χρόνια, όταν ακόμα υπήρχε η μεγάλη ελληνική κατασκευαστική ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ, με δραστηριότητα και στη Λιβύη, γνώρισα νεαρό οδηγό φορτηγού τής ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ στη Λιβύη.
Στην παρέα δεν είχαμε την ελάχιστη εκτίμηση στον Καντάφι, την «πράσινη επανάσταση», την «τζαμαχιρία» (τώρα πληροφορούμαι ότι σημαίνει «κράτος μαζών») και τις «κλίκες» του. Καταλαβαίναμε όμως ότι πίσω από τα «καλοπιάσματα» Δυτικών, Σοβιετικών (τότε) και λοιπών συνεργαζομένων... ήταν το πετρέλαιο και οι αναπτυξιακές/επενδυτικές ευκαιρίες που δημιουργούσε ο πετρελαϊκός πλούτος της Λιβύης. Διαβάζουμε τώρα, που από το αίμα και τις αμέτρητες ζωές των νεκρών Λιβύων αποκαλύπτεται πόσες μεγαλοεταιρείες από πόσες χώρες έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα στη Λιβύη, και φρίττουμε με τη δύναμη του χρήματος σε ανοχές, παρασιωπήσεις και ηθικές εκπτώσεις.
Τότε όμως δεν είχαμε ιδέα από «εσωτερικό» της Λιβύης: ποια τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της τεράστιας σε έκταση χώρας με την 1.800 χιλιομέτρων ακτογραμμή στη Μεσόγειο, σε ποιες δυνάμεις κυριάρχησε και ποιες ισορρόπησε ο Καντάφι ανατρέποντας (1969) τον βασιλιά Ιντρίς. Μας εξηγούσε λοιπόν ο νεαρός οδηγός, ψύχραιμα, ότι τα μεγάλης ισχύος φορτηγά, με τα οποία η ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ μετέφερε υλικά στα εργοτάξιά της στην ενδοχώρα, ήταν... είδος αναλώσιμο. Υπήρχε μια ακτίνα ασφαλείας (φρουρούμενη) περί τα 10-15 χιλιόμετρα από την ακτή, και από κει και πέρα φορτηγά (και τα πάντα) ήταν στο έλεος συμμοριών που καθεμιά αντιστοιχούσε στην (πρώην νομαδική) φυλή της περιοχής. Πίσω δε απ' αυτές τις ληστρικές επιχειρήσεις (ποια επιχείρηση, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και κάπου ληστρική!) βρισκόταν ο νούμερο δύο της Λιβύης, ταγματάρχης Τζαλούντ· σε κατ' οίκον περιορισμό το 1993· για τον οποίο δεν άκουσα έκτοτε αν επιβίωσε, πολιτικά ή βιολογικά!
Αυτά τα γνώριζαν όσοι τώρα δήθεν ανησυχούν. Γνώριζαν και άλλα που εμείς ίσως δεν μάθουμε ποτέ. Ο σημερινός ζόφος, το μεγάλο μακελειό, το φράγμα πληροφοριών και το αβέβαιο αύριο δεν έσκασαν από το πουθενά!
ΜΑΝΤΑΙΟΣ enet.gr
Στην παρέα δεν είχαμε την ελάχιστη εκτίμηση στον Καντάφι, την «πράσινη επανάσταση», την «τζαμαχιρία» (τώρα πληροφορούμαι ότι σημαίνει «κράτος μαζών») και τις «κλίκες» του. Καταλαβαίναμε όμως ότι πίσω από τα «καλοπιάσματα» Δυτικών, Σοβιετικών (τότε) και λοιπών συνεργαζομένων... ήταν το πετρέλαιο και οι αναπτυξιακές/επενδυτικές ευκαιρίες που δημιουργούσε ο πετρελαϊκός πλούτος της Λιβύης. Διαβάζουμε τώρα, που από το αίμα και τις αμέτρητες ζωές των νεκρών Λιβύων αποκαλύπτεται πόσες μεγαλοεταιρείες από πόσες χώρες έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα στη Λιβύη, και φρίττουμε με τη δύναμη του χρήματος σε ανοχές, παρασιωπήσεις και ηθικές εκπτώσεις.
Τότε όμως δεν είχαμε ιδέα από «εσωτερικό» της Λιβύης: ποια τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της τεράστιας σε έκταση χώρας με την 1.800 χιλιομέτρων ακτογραμμή στη Μεσόγειο, σε ποιες δυνάμεις κυριάρχησε και ποιες ισορρόπησε ο Καντάφι ανατρέποντας (1969) τον βασιλιά Ιντρίς. Μας εξηγούσε λοιπόν ο νεαρός οδηγός, ψύχραιμα, ότι τα μεγάλης ισχύος φορτηγά, με τα οποία η ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ μετέφερε υλικά στα εργοτάξιά της στην ενδοχώρα, ήταν... είδος αναλώσιμο. Υπήρχε μια ακτίνα ασφαλείας (φρουρούμενη) περί τα 10-15 χιλιόμετρα από την ακτή, και από κει και πέρα φορτηγά (και τα πάντα) ήταν στο έλεος συμμοριών που καθεμιά αντιστοιχούσε στην (πρώην νομαδική) φυλή της περιοχής. Πίσω δε απ' αυτές τις ληστρικές επιχειρήσεις (ποια επιχείρηση, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και κάπου ληστρική!) βρισκόταν ο νούμερο δύο της Λιβύης, ταγματάρχης Τζαλούντ· σε κατ' οίκον περιορισμό το 1993· για τον οποίο δεν άκουσα έκτοτε αν επιβίωσε, πολιτικά ή βιολογικά!
Αυτά τα γνώριζαν όσοι τώρα δήθεν ανησυχούν. Γνώριζαν και άλλα που εμείς ίσως δεν μάθουμε ποτέ. Ο σημερινός ζόφος, το μεγάλο μακελειό, το φράγμα πληροφοριών και το αβέβαιο αύριο δεν έσκασαν από το πουθενά!
ΜΑΝΤΑΙΟΣ enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου