Το λένε «ελληνικό χαβιάρι», αλλά στοιχίζει λιγότερο και η γεύση του είναι ασυναγώνιστη. Είναι το αβγοτάραχο Μεσολογγίου. Ένα από τα μοναδικά στον κόσμο ελληνικά παραδοσιακά μας προϊόντα. Η φήμη του έφτασε μέχρι την Ιαπωνία, από την εταιρεία που το παράγει εδώ και 150 χρόνια. Μας μιλά σήμερα ο πρόεδρός της Ζαφείρης Τρικαλινός, που έμαθε «τη δουλειά» από πάππου προς πάππου, συνεχίζοντας την οικογενειακή επιχείρηση που ξεκίνησε από το 1856. Το παραδοσιακό αβγοτάραχο αποτελεί πλέον κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας, όπως και ο κρόκος Κοζάνης, η γνήσια φέτα, τα όσπρια και το ελαιόλαδο. Αυτά τα προϊόντα δεν είναι μόνο η παρακαταθήκη των προγόνων μας, αλλά αποτελούν τα εχέγγυα της ανάπτυξης που έχει ανάγκη ο τόπος. 
* Κύριε Τρικαλινέ, ποια είναι η «συνταγή» που ακολούθησε η δική σας επιχείρηση για να εδραιωθεί στην ελληνική και ξένη αγορά και πλως αντιμετωπίζετε τη σημερινή κατάσταση; "Το κυριότερο και δυσκολότερο εγχείρημα, ήταν η βασική απόφασή μας να μετατρέψουμε ένα παραδοσιακό προϊόν περιορισμένο στο καταναλωτικό κοινό, αλλά καθιερωμένο στη συνείδησή του, σε ένα προϊόν gourmet, γεύσης και υγείας. Καθοριστικός ήταν ο ρόλος της τεχνολογίας, η οποία συνέβαλλε στην αύξηση και στον έλεγχο της παραγωγής με σταθερά ποιοτικά αποτελέσματα. Επόμενο μας βήμα ήταν η ανάδειξη του προϊόντος σε Μάρκα (Brand), ώστε να πάρει τη θέση που του άξιζε και στην παγκόσμια αγορά. Επενδύσαμε στην άμεση επικοινωνία με τον καταναλωτή, με συμμετοχή σε Εκθέσεις, Παρουσιάσεις και Γευστικές Δοκιμές. Δεν αφήσαμε το προϊόν μας στιγμή, αλλά στεκόμαστε δίπλα του υποστηρίζοντας κάθε ανάγκη των αντιπροσώπων μας, βοηθώντας τους να κατανοήσουν την ιστορία και τα πλεονεκτήματα του, ώστε να οδηγηθούν στην
καλύτερη διάθεσή του στις παγκόσμιες αγορές".
* Τα παραδοσιακά μας προϊόντα μπορούν να αποτελέσουν μια διέξοδο για την ανάπτυξη και πώς μπορεί να αναπτυχθεί οργανωμένα αυτός ο τομέας στη χώρα μας;
"Έχουμε πολλά και καλά προϊόντα: ο Κρόκος, τα μήλα Ζαγοράς, τα ωραία τυριά, τα σύκα, τα όσπρια. Όλα τους είναι μοναδικά. Χρειάζεται πολλή και συντονισμένη δουλειά, ώστε να οργανωθεί η παραγωγή των αγροτικών προϊόντων με τρόπο που να εξασφαλιστεί σταθερά ανώτερη ποιοτικά παραγωγή, με ανταγωνιστική τιμή. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει ο κάθε παραγωγός να γίνει ο αυστηρότερος κριτής του ίδιου του προϊόντος του, να εφαρμόσει συστήματα διασφάλισης της ποιότητας της παραγωγής του και να επιζητά τον έλεγχο της ανεξάρτητης αρχής που θα πιστοποιεί τα συστήματα αυτά. Να ζητήσει τη βοήθεια των επιμελητηρίων, πανεπιστημίων και επιστημονικών συνεργατών - συμβούλων, ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες παραγωγής και να εκσυγχρονίζεται συνεχώς. Το κυριότερο πλεονέκτημά μας υπάρχει ήδη, απλά δεν το έχουμε αξιοποιήσει ακόμη: Η χώρα μας δέχεται κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες ξένων τουριστών. Μέχρι τώρα κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι κάθε ξενοδοχείο και τόπος διαμονής, κάθε εστιατόριο και σούπερ μάρκετ, κάθε μουσείο και εκθεσιακός χώρος, κάθε πόλη, νησί και χωριό της Ελλάδας πρέπει και μπορεί να λειτουργεί ως μία διαρκής έκθεση των αγροτικών μας προϊόντων: με καθιέρωση του ελληνικού παραδοσιακού πρωινού στα ξενοδοχεία μας, με τη χρήση και ανάδειξη των ελληνικών διατροφικών προϊόντων μέσα από τα μενού των εστιατορίων, με την ένταξη πωλητηρίων τέτοιων προϊόντων σε μουσεία και αεροδρόμια".
* Τι ποσοστό από την ετήσια παραγωγή σας εξάγετε και ποιες είναι οι τάσεις ως προς το επίπεδο ζήτησης εντός και κυρίως εκτός των συνόρων;
"Αυτή τη στιγμή εξάγουμε το 20% της παραγωγής μας και η πορεία είναι ανοδική".
* Ανάμεσα στον ανταγωνισμό τιμών και τον ανταγωνισμό ποιότητας, τι υπερισχύει για τον μέσο καταναλωτή;
"Αυτή τη στιγμή, ισχύει το πρώτο".
* Το αβγοτάραχο θεωρείται ως το «ελληνικό χαβιάρι». Μπορεί η ελληνική οικογένεια να το έχει σήμερα στο τραπέζι της, ή μήπως είναι μια ακριβή πολυτέλεια σε καιρούς στέρησης;
"Κατηγορηματικά όχι δεν είναι ακριβή πολυτέλεια! Αυτοί που έδωσαν στο αβγοτάραχο τον χαρακτηρισμό «ελληνικό χαβιάρι», το έκαναν ως φόρο τιμής για την εξαίρετη ποιότητα, την εκλεπτυσμένη γεύση και μακρότατη επίγευση, τις ευεργετικές και αφροδισιακές του ιδιότητες. Κύρια για το γεγονός ότι με μόλις λίγα γραμμάρια -1-2 λεπτές φέτες- μπορείς να νιώσεις την αγνή και ανόθευτη γεύση της θάλασσας στο στόμα σου και να την κρατήσεις ζωντανή για ώρες. Το αβγοτάραχο είναι ένα προϊόν που θα το προσφέρουμε ως ενισχυτικό γεύσης, ως καλωσόρισμα και ορεκτικό πριν από το κύριο γεύμα, ως συνοδευτικό («προσφάισμα» το έλεγαν οι παλιότεροι) του κυρίως γεύματος. Από ένα μπαστούνι 250 γραμμαρίων μπορούν να γευτούν 300 άνθρωποι -τουλάχιστον- και αυτό δεν κοστίζει ούτε 30 ευρώ. Αλλά πού αντιστοιχούν αυτά τα χρήματα; Υπάρχουν έρευνες που υποδεικνύουν ότι με λίγα γραμμάρια ημερησίως θωρακίζουμε το ανοσοποιητικό και δημιουργούμε ασπίδα έναντι των καρδιαγγειακών παθήσεων - λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε ω3 λιπαρά οξέα. Αυτή τη στιγμή ερευνάται η αντιθρομβωτική του δράση, ενώ παράλληλα εξετάζεται η επίδρασή του στην ανδρική ικανότητα και γονιμότητα. Το αβγοτάραχο έχει και πρέπει πάντα να έχει θέση στο καθημερινό ελληνικό τραπέζι".
8,5 ΤΟΝΟΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Το ελληνικό αβγοτάραχο είναι ένα από τα 5 αλιευτικά προϊόντα στην Ευρώπη που κατοχυρώθηκε σαν Προϊόν Ονομασίας Προελεύσεως (ΠΟΠ).
Το αποκαλούν και «χρυσάφι της λιμνοθάλασσας», προέρχεται από τον θηλυκό κέφαλο («μπάφα») και η παραγωγή του γίνεται τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου, την περίοδο, δηλαδή, αναπαραγωγής του κέφαλου. Θεωρείται το ελληνικό χαβιάρι και είναι αγαπητό στους Ευρωπαίους, Αμερικανούς και Ιάπωνες σεφ.
Ο Λόρδος Βύρωνας ήταν αυτός που το έκανε γνωστό το 1824 σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πριν όμως από αυτόν πολλοί ξένοι περιηγητές είχαν σταθεί και δώσει έντονη σημασία σε αυτό που λέμε αβγοτάραχο. Το 1668 ένας Τούρκος περιηγητής, ο Εβλιά Τσελεμπή, μιλάει γι’ αυτό λέγοντας πως είναι «ξανθός σαν το σαφράνι», ευωδιαστός, νόστιμος και τονωτικός μεζές, ένα πραγματικά άξιο δώρο για σουλτάνους». Πολλοί λένε πως είναι γνωστό από την εποχή των Φαραώ. Λέγεται ότι η τεχνική ξήρανσης είναι ίδια με τις τεχνικές που είχαν εισάγει στις χώρες της Μεσογείου οι Φοίνικες, και πως ο τόπος αφθονίας του είναι η λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου – Αιτωλικού.
Οι ψαράδες του Μεσολογγίου στήνουν παγίδες για να πιάσουν κεφαλόπουλα που δίνουν το αβγοτάραχο. Δουλεύουν ατελείωτες ώρες -ακόμη και τη νύχτα, με το φως της λάμπας υγραερίου- για να ψαρέψουν και αφού αφαιρέσουν τους σάκους με τα αβγά τους, να ολοκληρώσουν τη διαδικασία παραγωγής του αβγοτάραχου.
Στην Ελλάδα παράγονται περίπου 3 τόνοι στην Αιτωλοακαρνανία, 2 τόνοι στην Ηλεία, 2 τόνοι στον Αμβρακικό Κόλπο και περίπου 1,5 τόνος στον Αραξο και την Καβάλα.
Οι καλύτεροι πελάτες είναι οι Γάλλοι, λένε οι ντόπιοι ψαράδες, άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής εξάγεται στη Γαλλία.
Κρίσιμος παράγοντας είναι η προστασία των ιχθυοαποθεμάτων, ώστε να σταματήσει να μειώνεται ο πληθυσμός των ψαριών.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου